Ζω σε μια από τις κλασσικές γειτονιές του Κέντρου της Αθήνας, τα Εξάρχεια. Το
ήξερα ότι αυτή θα γίνει η γειτονιά μου από τα 15 όταν και πέρναγα
δεκάδες σαββατοκύριακα στο σπίτι του φίλου μου του Βασίλη, παίζοντας
ατελείωτες ώρες Commodore 64, αλλά και μεταμεσονύχτιο μπάσκετ στο
ανοιχτό γήπεδο του Στρέφη. Τελικά το πρώτο μου σπίτι στην γειτονιά ήταν απέναντι από το γήπεδο, στο ίδιο αυτό διαμέρισμα όπου έμενε μια κυρία που προσπαθούσε να μας διώξει όταν παίζαμε μπάσκετ χωρίς φώτα στις 2 τη νύχτα ουρλιάζοντας. Το σκέφτηκα κι εγώ να κάνω παρατήρηση στα πιτσιρίκια που ούρλιαζαν, αλλά θυμήθηκα τα δικά μας κατορθώματα και δεν τόλμησα. Όταν παντρεύτηκα μετακόμισα απέναντι από το κλειστό του Αστέρα Εξαρχείων και ακούω αγωνιστικές κραυγές.
Γενικά δεν το κουνάω από τη γειτονιά, είμαι πολύ τοπικιστής, καθώς γύρω γύρω υπάρχουν τα πάντα (χασάπικο-ροκάδικο, φαρμακείο, μεζεδοπωλείο, γαλλικό μπιστρό (!), περίπτερο, καφέ, μπαρ και φυσικά την περίφημη λαϊκή του Σαββάτου). Όταν μετακινούμαι δεν πάω μακριά, να, μέχρι την Κολοκοτρώνη και άντε το Μεταξουργείο. Το ξέρω ακούγεται λίγο μονότονο, αλλά νομίζω ότι δεν είμαι ο μόνος που πλέον αφιερώνει τον περισσότερο χρόνο του στην γειτονιά του. Είναι πλέον ανάγκη να βρίσκομαι κοντά σε γνωστά μέρη με γνωστούς ανθρώπους, να μοιραζόμαστε μια οικειότητα, όχι μίζερα, αλλά με την συνενοχή που αναπτύσσουν οι άνθρωποι που μοιράζονται στιγμές και μέρη.
Δεν μπορώ να πω ότι η περιοχή και ο «τρόπος» της δεν με επηρέασαν στο να αποφασίσω να ασχοληθώ με τα αυτοδιοικητικά, σίγουρα συνέβαλαν αποφασιστικά. Βέβαια το ζήτημα το είχα πάντα, όπως και πολλοί άλλοι έπεσα στην μαρμίτα όταν ήμουν μικρός, απλά η επαφή με ανθρώπους που την πολιτική συζήτηση και πράξη την έχουν στην ημερήσια διάταξη με έναν επίμονα ρομαντικό τρόπο, όπως και να το κάνουμε συμβάλει.
Από την άλλη δεν είναι όλα ρόδινα, μου έχουν κάψει κι εμένα το αυτοκίνητο γιατί εκείνη την εποχή είχε τα ίδια η αστυνομία και έχω δει δεκάδες άλλα να παραδίδονται στην δίνη μιας ακατανόητης μανίας καταστροφής, με «συμβολισμό». Είναι δύσκολο να εξηγήσω την κατάσταση σε αυτούς που παίρνουν τηλέφωνο όταν γίνονται επεισόδια για να δουν εάν είμαστε καλά. Ίσως να μοιάζει υπερβολική η εμμονή με την γειτονιά μου, απλά είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν και άλλοι που έχουν την ίδια στάση με εμένα σε άλλες γειτονιές, παλιές, νέες και αυτές που βρίσκουν νέα πνοή.
Ίσως πιο πολύ από ποτέ, η έννοια της γειτονιάς και του ρόλου της, κοινωνικού και οικονομικού, να έχει μεγαλύτερη σημασία. Ο χώρος στον οποίο μεγαλώνουμε, κάνουμε φίλους, αγαπάμε, κινούμαστε και ζούμε οφείλει να είναι λειτουργικός, ανοιχτός, ανεκτικός και με σεβασμό προς τους κατοίκους και τους επισκέπτες.
Ο Λευτέρης Παπαγιαννάκης είναι Νομικός, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τον συνδυασμό "Δικαίωμα στην Πόλη".
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politikh&id=3452#sthash.gM7Cyxtx.dpuf
ανοιχτό γήπεδο του Στρέφη. Τελικά το πρώτο μου σπίτι στην γειτονιά ήταν απέναντι από το γήπεδο, στο ίδιο αυτό διαμέρισμα όπου έμενε μια κυρία που προσπαθούσε να μας διώξει όταν παίζαμε μπάσκετ χωρίς φώτα στις 2 τη νύχτα ουρλιάζοντας. Το σκέφτηκα κι εγώ να κάνω παρατήρηση στα πιτσιρίκια που ούρλιαζαν, αλλά θυμήθηκα τα δικά μας κατορθώματα και δεν τόλμησα. Όταν παντρεύτηκα μετακόμισα απέναντι από το κλειστό του Αστέρα Εξαρχείων και ακούω αγωνιστικές κραυγές.
Γενικά δεν το κουνάω από τη γειτονιά, είμαι πολύ τοπικιστής, καθώς γύρω γύρω υπάρχουν τα πάντα (χασάπικο-ροκάδικο, φαρμακείο, μεζεδοπωλείο, γαλλικό μπιστρό (!), περίπτερο, καφέ, μπαρ και φυσικά την περίφημη λαϊκή του Σαββάτου). Όταν μετακινούμαι δεν πάω μακριά, να, μέχρι την Κολοκοτρώνη και άντε το Μεταξουργείο. Το ξέρω ακούγεται λίγο μονότονο, αλλά νομίζω ότι δεν είμαι ο μόνος που πλέον αφιερώνει τον περισσότερο χρόνο του στην γειτονιά του. Είναι πλέον ανάγκη να βρίσκομαι κοντά σε γνωστά μέρη με γνωστούς ανθρώπους, να μοιραζόμαστε μια οικειότητα, όχι μίζερα, αλλά με την συνενοχή που αναπτύσσουν οι άνθρωποι που μοιράζονται στιγμές και μέρη.
Δεν μπορώ να πω ότι η περιοχή και ο «τρόπος» της δεν με επηρέασαν στο να αποφασίσω να ασχοληθώ με τα αυτοδιοικητικά, σίγουρα συνέβαλαν αποφασιστικά. Βέβαια το ζήτημα το είχα πάντα, όπως και πολλοί άλλοι έπεσα στην μαρμίτα όταν ήμουν μικρός, απλά η επαφή με ανθρώπους που την πολιτική συζήτηση και πράξη την έχουν στην ημερήσια διάταξη με έναν επίμονα ρομαντικό τρόπο, όπως και να το κάνουμε συμβάλει.
Από την άλλη δεν είναι όλα ρόδινα, μου έχουν κάψει κι εμένα το αυτοκίνητο γιατί εκείνη την εποχή είχε τα ίδια η αστυνομία και έχω δει δεκάδες άλλα να παραδίδονται στην δίνη μιας ακατανόητης μανίας καταστροφής, με «συμβολισμό». Είναι δύσκολο να εξηγήσω την κατάσταση σε αυτούς που παίρνουν τηλέφωνο όταν γίνονται επεισόδια για να δουν εάν είμαστε καλά. Ίσως να μοιάζει υπερβολική η εμμονή με την γειτονιά μου, απλά είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν και άλλοι που έχουν την ίδια στάση με εμένα σε άλλες γειτονιές, παλιές, νέες και αυτές που βρίσκουν νέα πνοή.
Ίσως πιο πολύ από ποτέ, η έννοια της γειτονιάς και του ρόλου της, κοινωνικού και οικονομικού, να έχει μεγαλύτερη σημασία. Ο χώρος στον οποίο μεγαλώνουμε, κάνουμε φίλους, αγαπάμε, κινούμαστε και ζούμε οφείλει να είναι λειτουργικός, ανοιχτός, ανεκτικός και με σεβασμό προς τους κατοίκους και τους επισκέπτες.
Ο Λευτέρης Παπαγιαννάκης είναι Νομικός, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τον συνδυασμό "Δικαίωμα στην Πόλη".
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politikh&id=3452#sthash.gM7Cyxtx.dpuf