Τον ακούω να μιλάει. Μονολογεί
σχεδόν. Δεν απευθύνεται. Σκέφτεται δυνατά. Ο ήχος της φωνής του είναι
σχετικά μονότονος. Δεν έχει παράπονο, ούτε θυμό. Κυρίως δεν έχει θυμό.
Μιλάει σαν να ψηλαφίζει κάτι. Θα μπορούσε να έχει και τα μάτια του
κλειστά. Δεν είναι κλειστά, είναι ανοιχτά.
Κοιτάει το δρόμο. Τ' αυτοκίνητα. Περνούν άνθρωποι. Τους βλέπει.
Λέει: "Η δική μου σχέση με την πολιτική τόσα χρόνια ήταν η σχέση ενός κανονικού ανθρώπου, ενός απλού πολίτη δηλαδή. Τώρα η πολιτική με εκδικείται και ασχολείται αυτή καθημερινά μαζί μου. Και τι θα κάνω; Τι να κάνω;
Κάναμε μάλλον λάθος. Κι αυτός ο μαλάκας ο Βολταίρος, τι εννοούσε όταν έλεγε: όταν όλα γύρω σου καταρρέουν εσύ να φροντίζεις τον κήπο σου. Πως να τον φροντίσω τον κήπο μου; Τι εννοεί; Θα μου πεις, μιλάς με τον Βολταίρο ρε φίλε; Ναι. Γιατί πρέπει να καταλάβω. Κατάλαβες; Να δω τι θα κάνω. Κατάλαβες;"
Εδώ με κοίταξε για λίγο και συνέχισε. Εγώ του χαμογέλασα. Μόνο.
"Τι εννοώ; Εννοώ ότι εγώ σαράντα χρόνια τώρα επένδυσα στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Εντάξει; Στη δουλειά μου, στη ζωή μου, στα διαλείμματά της, αυτό έκανα. Ήμουν εγώ εδώ."
Δείχνει με το χέρι του ένα σημείο δίπλα στον καφέ του.
"Ήταν εδώ η ζωή."
Δείχνει όλο το τραπέζι.
"Και ανάμεσα σε μένα και τη ζωή ήταν άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι. Γεμάτο ανθρώπους. Σχέσεις, παιδιά, έρωτες, κι άλλοι έρωτες, συνάδελφοι, προϊστάμενοι, μπαμπάδες, μαμάδες, και κυρίως φίλοι. Κυρίως φίλοι. Αυτό ήτανε. Μου αρέσει, δε μου αρέσει, αυτο ήτανε. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο συνοδοιπορούσαμε -κατάλαβες;"
Με κοιτάει, του χαμογελάω. Ελαφρά.
"Και τώρα;"
Σταματάει για λίγο. Περνάει μία κοπέλα. Μικρή, νόστιμη, βιαστική, συνοφρυωμένη, αφηρημένη. Φούστα, μαύρο καλσόν, μπότες, κοντό μπουφάν ελαφρύ, μάλλον θα κρυώνει. Την κοιτάμε. Συνεχίζει.
"Τώρα οι συνοδοιπορίες γιοκ. Πάνε κι αυτές. Δε φτάνουν όλα. Οι αγωνίες. Κάθε μέρα. Θα τη βγάλεις, δεν θα τη βγάλεις. Το μήνα, τη μέρα, την ώρα. Είναι κι αυτό το με ποιούς θα πας και ποιούς θ' αφήσεις. Και ξέρεις τι λέω. Εσύ ξέρεις. Δεν με τρομάζει το καινούργιο. Το περιμένω με ανυπομονησία. Του ανοίγω το σπίτι μου να μπει και να περάσει και καλά. Να το φροντίσω, να το χαϊδέψω. Όλα. Αλλά και με τους μέχρι χτες συνοδοιπορούντες τι θα γίνει δηλαδή; Μού λές; Πάλι σε στρατόπεδα θα χωριστούμε; Πάλι; Μεταξύ μας πάλι;"
Με κοιτάει ξανά. Πίνω μια γουλιά. Από τον δικό του τον καφέ. Ο δικός μου τελείωσε.
"Είναι φίλοι μου ρε παιδάκι μου. Έχουμε μιλήσει για γυναίκες, λίγο, τόσο, όσο μιλάν οι άντρες. Έχουμε κάνει διακοπές. Έχουμε διαβάσει τα ίδια βιβλία. έχουμε μεγαλώσει τα παιδιά μας μαζί. Δηλαδή τι να κάνω τώρα; Τί πρέπει να κάνω; Τί να του πώ του άλλου; Έχουμε τρελαθεί τελείως; Πήγε στη ΔΤ είναι φασίστας. Συνεργάζεται με τον Καμίνη είναι μαλάκας και κολαούζος της εξουσίας. Είναι υπέρ της απεργίας στα πανεπιστήμια, είναι κολλημένος αριστερός. Εισβάλλουν τα Ματ στα εξάρχεια λες και είναι να καταλάβουν περιοχές ολόκληρες. Το λές εσύ τραμπουκισμό κι ό άλλος σε κατηγορεί για αντιεξουσιαστή. Τσακ μπαμ. Βάζεις μιά ετικέτα τελείωσες. Εγώ δε θέλω να τελειώσω με τους φίλους. Εντάξει; Δεν με τρομάζει η απόσταση μεταξύ μας. Πρέπει και θέλω να τη διανύσω. Να βρεθούμε κάπου. Πάλι. Να καταλήξουμε σε κάτι. Μεγάλοι άνθρωποι είμαστε. Ξέρουμε τι δε θέλουμε. Να βρούμε τωρα αυτό που θέλουμε παρακαλώ; Γίνεται;"
Τον κοιτάω.
"Το θέμα είναι ότι πια δεν υπάρχει δημόσιο από τη μιά και ιδιωτικό από την άλλη. Δεν υπάρχει ζωή από τη μιά και πολιτική από την άλλη. Η πολιτική έχει πάρει τη ζωή μας στο κατόπι. Αισθάνομαι ότι με κυνηγάει πιο πολύ από όσο με κυνηγούσαν τα παιδιά μου, όταν ήτανε μικρά στη θάλασσα και ξεχνιόμασταν, που ήτανε ωραία, και πεινούσανε αυτά κάποια στιγμή και μαζευόντουσταν και χοροπηδάγανε και φωνάζανε όλα μαζί "φα-ί, φα-ί, φα-ί". Τί στο διάβολο. Δεν το ταϊσαμε αυτό το τέρας αρκετά όταν ήτανε μικρό, και τώρα τα ζητάει όλα αναδρομικά; Και εν πάσει περιπτώσει αυτό πεινάει. Ωραία. Θα του δώσω εγώ τους φίλους μου για γεύμα; Όχι. Θα διανύσω την απόσταση ρε πούστη μου. Θα τη διανύσω;"
Με ρωτάει. Δεν ξέρω. Τον ρωτάω εγώ.
Κοιτάει το δρόμο. Τ' αυτοκίνητα. Περνούν άνθρωποι. Τους βλέπει.
Λέει: "Η δική μου σχέση με την πολιτική τόσα χρόνια ήταν η σχέση ενός κανονικού ανθρώπου, ενός απλού πολίτη δηλαδή. Τώρα η πολιτική με εκδικείται και ασχολείται αυτή καθημερινά μαζί μου. Και τι θα κάνω; Τι να κάνω;
Κάναμε μάλλον λάθος. Κι αυτός ο μαλάκας ο Βολταίρος, τι εννοούσε όταν έλεγε: όταν όλα γύρω σου καταρρέουν εσύ να φροντίζεις τον κήπο σου. Πως να τον φροντίσω τον κήπο μου; Τι εννοεί; Θα μου πεις, μιλάς με τον Βολταίρο ρε φίλε; Ναι. Γιατί πρέπει να καταλάβω. Κατάλαβες; Να δω τι θα κάνω. Κατάλαβες;"
Εδώ με κοίταξε για λίγο και συνέχισε. Εγώ του χαμογέλασα. Μόνο.
"Τι εννοώ; Εννοώ ότι εγώ σαράντα χρόνια τώρα επένδυσα στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Εντάξει; Στη δουλειά μου, στη ζωή μου, στα διαλείμματά της, αυτό έκανα. Ήμουν εγώ εδώ."
Δείχνει με το χέρι του ένα σημείο δίπλα στον καφέ του.
"Ήταν εδώ η ζωή."
Δείχνει όλο το τραπέζι.
"Και ανάμεσα σε μένα και τη ζωή ήταν άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι. Γεμάτο ανθρώπους. Σχέσεις, παιδιά, έρωτες, κι άλλοι έρωτες, συνάδελφοι, προϊστάμενοι, μπαμπάδες, μαμάδες, και κυρίως φίλοι. Κυρίως φίλοι. Αυτό ήτανε. Μου αρέσει, δε μου αρέσει, αυτο ήτανε. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο συνοδοιπορούσαμε -κατάλαβες;"
Με κοιτάει, του χαμογελάω. Ελαφρά.
"Και τώρα;"
Σταματάει για λίγο. Περνάει μία κοπέλα. Μικρή, νόστιμη, βιαστική, συνοφρυωμένη, αφηρημένη. Φούστα, μαύρο καλσόν, μπότες, κοντό μπουφάν ελαφρύ, μάλλον θα κρυώνει. Την κοιτάμε. Συνεχίζει.
"Τώρα οι συνοδοιπορίες γιοκ. Πάνε κι αυτές. Δε φτάνουν όλα. Οι αγωνίες. Κάθε μέρα. Θα τη βγάλεις, δεν θα τη βγάλεις. Το μήνα, τη μέρα, την ώρα. Είναι κι αυτό το με ποιούς θα πας και ποιούς θ' αφήσεις. Και ξέρεις τι λέω. Εσύ ξέρεις. Δεν με τρομάζει το καινούργιο. Το περιμένω με ανυπομονησία. Του ανοίγω το σπίτι μου να μπει και να περάσει και καλά. Να το φροντίσω, να το χαϊδέψω. Όλα. Αλλά και με τους μέχρι χτες συνοδοιπορούντες τι θα γίνει δηλαδή; Μού λές; Πάλι σε στρατόπεδα θα χωριστούμε; Πάλι; Μεταξύ μας πάλι;"
Με κοιτάει ξανά. Πίνω μια γουλιά. Από τον δικό του τον καφέ. Ο δικός μου τελείωσε.
"Είναι φίλοι μου ρε παιδάκι μου. Έχουμε μιλήσει για γυναίκες, λίγο, τόσο, όσο μιλάν οι άντρες. Έχουμε κάνει διακοπές. Έχουμε διαβάσει τα ίδια βιβλία. έχουμε μεγαλώσει τα παιδιά μας μαζί. Δηλαδή τι να κάνω τώρα; Τί πρέπει να κάνω; Τί να του πώ του άλλου; Έχουμε τρελαθεί τελείως; Πήγε στη ΔΤ είναι φασίστας. Συνεργάζεται με τον Καμίνη είναι μαλάκας και κολαούζος της εξουσίας. Είναι υπέρ της απεργίας στα πανεπιστήμια, είναι κολλημένος αριστερός. Εισβάλλουν τα Ματ στα εξάρχεια λες και είναι να καταλάβουν περιοχές ολόκληρες. Το λές εσύ τραμπουκισμό κι ό άλλος σε κατηγορεί για αντιεξουσιαστή. Τσακ μπαμ. Βάζεις μιά ετικέτα τελείωσες. Εγώ δε θέλω να τελειώσω με τους φίλους. Εντάξει; Δεν με τρομάζει η απόσταση μεταξύ μας. Πρέπει και θέλω να τη διανύσω. Να βρεθούμε κάπου. Πάλι. Να καταλήξουμε σε κάτι. Μεγάλοι άνθρωποι είμαστε. Ξέρουμε τι δε θέλουμε. Να βρούμε τωρα αυτό που θέλουμε παρακαλώ; Γίνεται;"
Τον κοιτάω.
"Το θέμα είναι ότι πια δεν υπάρχει δημόσιο από τη μιά και ιδιωτικό από την άλλη. Δεν υπάρχει ζωή από τη μιά και πολιτική από την άλλη. Η πολιτική έχει πάρει τη ζωή μας στο κατόπι. Αισθάνομαι ότι με κυνηγάει πιο πολύ από όσο με κυνηγούσαν τα παιδιά μου, όταν ήτανε μικρά στη θάλασσα και ξεχνιόμασταν, που ήτανε ωραία, και πεινούσανε αυτά κάποια στιγμή και μαζευόντουσταν και χοροπηδάγανε και φωνάζανε όλα μαζί "φα-ί, φα-ί, φα-ί". Τί στο διάβολο. Δεν το ταϊσαμε αυτό το τέρας αρκετά όταν ήτανε μικρό, και τώρα τα ζητάει όλα αναδρομικά; Και εν πάσει περιπτώσει αυτό πεινάει. Ωραία. Θα του δώσω εγώ τους φίλους μου για γεύμα; Όχι. Θα διανύσω την απόσταση ρε πούστη μου. Θα τη διανύσω;"
Με ρωτάει. Δεν ξέρω. Τον ρωτάω εγώ.