Όσο περνούν οι μέρες και
πλησιάζουν οι μοιραίες Κυριακές που εγκυμονούν μεγάλες αλλαγές στην
σύγχρονη ελληνική κοινωνία, τόσο μοιάζει να μεγαλώνει η βεβαιότητα πως
στις 26 Μαΐου θα πρέπει
να παρθούν σοβαρές αποφάσεις. Εμείς που η μεταπολίτευση μας βρήκε γύρω στα 20 μας χρόνια και τώρα εξηνταρίζουμε, μπορούμε να το δούμε καθαρά πως έκλεισε πια ο κύκλος των 40 αυτών ετών και ξαναβρισκόμαστε πάλι πάνω στην μεγάλη στροφή –και αναβάθμιση. Είναι τόσο χοντρό το ξεσκαρτάρισμα που γίνεται που αναρωτιέται κανείς πώς καταφέρνουμε όλοι μας (η μεγάλη πλειοψηφία πάντως) να διατηρούμε μια διαύγεια και μια ψυχραιμία αντιστρόφως ανάλογη της επιτάχυνσης που βιώνουμε.
Τίποτα από αυτά που ήταν δεδομένα μέχρι σήμερα δεν συνεχίζει να είναι. Όλα αλλάζουν με αποφασιστικότητα και χωρίς πολλή συζήτηση. Και αυτό, όσοι από μας το διακρίνουμε καθαρά, έχουμε την χαρά να το απολαμβάνουμε κιόλας. Είναι μεγάλη τύχη να ζει κανείς τόσο μεγάλες ανατροπές – και δεν μπορεί παρα να τις χαίρεται. Ό,τι μένει στάσιμο βαλτώνει. Και μόλις το κακό παραγίνει και ο βάλτος κοχλάζει πια ακαθαρσίες και μικρόβια επικίνδυνα, σκάει το κύμα της θάλασσας με φόρα και ανοίγει μια δίοδο, στενή στην αρχή, που γρήγορα γίνεται πύλη υγείας. Αυτό ζούμε τώρα. Κάτι που ξεκίνησε μέσα στην κοινωνία με διάφορες αφορμές ενώ έμπαινε ο 21ος αιώνας, τώρα ολοκληρώνεται – μέχρι να πάρει μια μορφή αποδεκτή από τους πολλούς, την μεγάλη πλειοψηφία, που και αυτή θα κάνει τον κύκλο της και κάποτε θα βαλτώσει. Αλλά τότε θα είναι εξήντα οι σημερινοί εικοσάρηδες -και τα παιδιά τους, μαζί με τα εγγόνια τους, θα προχωράνε πάλι για άλλη ανατροπή –που πάλι θα είναι αναγκαία και πολύτιμη.
Με ρωτούν οι φίλοι «και καλά δηλαδή, τι θα συμβεί αν ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει δυό-τρεις πόντους στις Ευρωεκλογές και χάσει και κάνα-δύο η Νέα Δημοκρατία». Τους απαντώ ότι αυτό θα επιβεβαιώσει πως η «ξαφνική» άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν μια απλή έκλαμψη της συγκυρίας αλλά κάτι που ετοιμάζεται μια δεκαετία τώρα τουλάχιστον μέσα στην κοινωνία και τώρα πια εδραιώθηκε σαν καθαρή «εκλογική πρωτιά». Που θα πει πως το «σύστημα» που νομίζουμε ότι ακόμα ισχύει, έχει ήδη καταλυθεί και πολύ φυσικά αντικαθίσταται από ένα άλλο σύστημα.
Ξέρετε τι μου θυμίζει; Δούλευα (απλήρωτος βέβαια) στο μεταφραστικό της εφημερίδας «Το ΒΗΜΑ» εκεί γύρω στο 75-76. Στους νέους που με διαβάζουν θα φανεί τρελό – αλλά υπήρχε ακόμα η τυπογραφία. Δεν γινότανε με το χέρι, εντάξει, μην υπερβάλλουμε κιόλας, αλλά ό,τι έπρεπε να τυπωθεί έπρεπε να μπει στο μονόστηλο ή στο δίστηλο γράμμα-γράμμα με μεταλλικά στοιχεία που μετά φορτώνονταν στις μηχανές, έπαιρναν μελάνι και τυπώνανε πάνω στο χαρτί. Υπήρχαν τυπογράφοι, ολόκληρος κλάδος που, φυσικά έχει πια εκλείψει. Ήρθε η φωτοσύνθεση όταν πληρωνόμουνα πια και δούλευα στην Χρήστου Λαδά, στο περιοδικό «Ταχυδρόμος». Απεργούσαν οι τυπογράφοι, φώναζε η τότε αριστερά, έκλειναν τους δρόμους οι διαμαρτυρόμενοι –τα γνωστά. Αλλά είχε εφευρεθεί η φωτοσύνθεση, δεν μπορούσε να αλλάξει αυτό. Εξαφανίστηκε ένας ολόκληρος «κλάδος» εργαζομένων –όπως εξαφανίστηκαν και οι δεινόσαυροι, με διαταγή που εξέδωσε η φύση, η ζωή η ίδια, το μυαλό του ανθρώπου που «φορτώνει» κάθε τόσο ένα πιο αναβαθμισμένο πρόγραμμα και οφείλει να το θέσει σε εφαρμογή για το κοινό καλό, για την εξέλιξη του είδους.
Ο κύκλος ο μετεμφυλιακός έκλεισε με τη χούντα και την νομιμοποίηση του ΚΚΕ το 1974, όταν ήρθε ο Καραμανλής/updated με το αεροπλάνο του Ζισκάρ από την «εξορία» του στο Παρίσι. Εκεί άνοιξε ο κύκλος Νέας-Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, ο κύκλος του δικομματισμού στον οποίον πίστευε ο (παλιός) Καραμανλής και τον επέβαλε –εδραιώνοντας μια κοινοβουλευτική δημοκρατία σίγουρα πολύ αναβαθμισμένη από την προ-χουντική. Και αυτός ο κύκλος έκλεισε με Καραμανλή στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος δεν τολμούν ούτε να ονειρευτούν αυτοδυναμίες και σαραντατόσο τοίς εκατό. Προσπαθούν να κουμαντάρουνε ότι απόμεινε –και καλά κάνουνε – αλλά δεν γίνεται. Έχει αλλάξει η κοινωνία, θέλει άλλα πράγματα πια.
Και εδώ πρέπει να προσγειωθούμε στο ερώτημα: Δηλαδή τον «καινούργιο κύκλο» τον εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Αυτό είναι το καινούργιο;
Η απάντηση είναι απλή: Έτσι φαίνεται. Αν στις 25 του μηνός ο ΣΥΡΙΖΑ βρεθεί στην πρώτη θέση τότε πάει να πει πως η επιλογή του Αλέξη Τσίπρα να προβάλλει και να στηριχτεί πάνω στην ιδέα της «Νέας Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (για να μεταδώσει στο εκλογικό σώμα την πολύ σοβαρή πληροφορία πως η σύγχρονη αριστερά που εκείνος εκπροσωπεί δεν μπορεί παρα να είναι Ευρωπαϊκή και όχι της δραχμής) ήταν η σωστή επιλογή, αυτή που εκφράζει τους περισσότερους.
Αλλά ας μην προτρέχουμε. Χάνεται και η μαγεία, το thrill του thriller. Σήμερα ο μήνας έχει εννιά – μας χωρίζουνε 16 μερόνυχτα από τη νύχτα των ευρωεκλογών στις 25.
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.koinwnia&id=3658#sthash.yAjqsSAU.dpuf
να παρθούν σοβαρές αποφάσεις. Εμείς που η μεταπολίτευση μας βρήκε γύρω στα 20 μας χρόνια και τώρα εξηνταρίζουμε, μπορούμε να το δούμε καθαρά πως έκλεισε πια ο κύκλος των 40 αυτών ετών και ξαναβρισκόμαστε πάλι πάνω στην μεγάλη στροφή –και αναβάθμιση. Είναι τόσο χοντρό το ξεσκαρτάρισμα που γίνεται που αναρωτιέται κανείς πώς καταφέρνουμε όλοι μας (η μεγάλη πλειοψηφία πάντως) να διατηρούμε μια διαύγεια και μια ψυχραιμία αντιστρόφως ανάλογη της επιτάχυνσης που βιώνουμε.
Τίποτα από αυτά που ήταν δεδομένα μέχρι σήμερα δεν συνεχίζει να είναι. Όλα αλλάζουν με αποφασιστικότητα και χωρίς πολλή συζήτηση. Και αυτό, όσοι από μας το διακρίνουμε καθαρά, έχουμε την χαρά να το απολαμβάνουμε κιόλας. Είναι μεγάλη τύχη να ζει κανείς τόσο μεγάλες ανατροπές – και δεν μπορεί παρα να τις χαίρεται. Ό,τι μένει στάσιμο βαλτώνει. Και μόλις το κακό παραγίνει και ο βάλτος κοχλάζει πια ακαθαρσίες και μικρόβια επικίνδυνα, σκάει το κύμα της θάλασσας με φόρα και ανοίγει μια δίοδο, στενή στην αρχή, που γρήγορα γίνεται πύλη υγείας. Αυτό ζούμε τώρα. Κάτι που ξεκίνησε μέσα στην κοινωνία με διάφορες αφορμές ενώ έμπαινε ο 21ος αιώνας, τώρα ολοκληρώνεται – μέχρι να πάρει μια μορφή αποδεκτή από τους πολλούς, την μεγάλη πλειοψηφία, που και αυτή θα κάνει τον κύκλο της και κάποτε θα βαλτώσει. Αλλά τότε θα είναι εξήντα οι σημερινοί εικοσάρηδες -και τα παιδιά τους, μαζί με τα εγγόνια τους, θα προχωράνε πάλι για άλλη ανατροπή –που πάλι θα είναι αναγκαία και πολύτιμη.
Με ρωτούν οι φίλοι «και καλά δηλαδή, τι θα συμβεί αν ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει δυό-τρεις πόντους στις Ευρωεκλογές και χάσει και κάνα-δύο η Νέα Δημοκρατία». Τους απαντώ ότι αυτό θα επιβεβαιώσει πως η «ξαφνική» άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν μια απλή έκλαμψη της συγκυρίας αλλά κάτι που ετοιμάζεται μια δεκαετία τώρα τουλάχιστον μέσα στην κοινωνία και τώρα πια εδραιώθηκε σαν καθαρή «εκλογική πρωτιά». Που θα πει πως το «σύστημα» που νομίζουμε ότι ακόμα ισχύει, έχει ήδη καταλυθεί και πολύ φυσικά αντικαθίσταται από ένα άλλο σύστημα.
Ξέρετε τι μου θυμίζει; Δούλευα (απλήρωτος βέβαια) στο μεταφραστικό της εφημερίδας «Το ΒΗΜΑ» εκεί γύρω στο 75-76. Στους νέους που με διαβάζουν θα φανεί τρελό – αλλά υπήρχε ακόμα η τυπογραφία. Δεν γινότανε με το χέρι, εντάξει, μην υπερβάλλουμε κιόλας, αλλά ό,τι έπρεπε να τυπωθεί έπρεπε να μπει στο μονόστηλο ή στο δίστηλο γράμμα-γράμμα με μεταλλικά στοιχεία που μετά φορτώνονταν στις μηχανές, έπαιρναν μελάνι και τυπώνανε πάνω στο χαρτί. Υπήρχαν τυπογράφοι, ολόκληρος κλάδος που, φυσικά έχει πια εκλείψει. Ήρθε η φωτοσύνθεση όταν πληρωνόμουνα πια και δούλευα στην Χρήστου Λαδά, στο περιοδικό «Ταχυδρόμος». Απεργούσαν οι τυπογράφοι, φώναζε η τότε αριστερά, έκλειναν τους δρόμους οι διαμαρτυρόμενοι –τα γνωστά. Αλλά είχε εφευρεθεί η φωτοσύνθεση, δεν μπορούσε να αλλάξει αυτό. Εξαφανίστηκε ένας ολόκληρος «κλάδος» εργαζομένων –όπως εξαφανίστηκαν και οι δεινόσαυροι, με διαταγή που εξέδωσε η φύση, η ζωή η ίδια, το μυαλό του ανθρώπου που «φορτώνει» κάθε τόσο ένα πιο αναβαθμισμένο πρόγραμμα και οφείλει να το θέσει σε εφαρμογή για το κοινό καλό, για την εξέλιξη του είδους.
Ο κύκλος ο μετεμφυλιακός έκλεισε με τη χούντα και την νομιμοποίηση του ΚΚΕ το 1974, όταν ήρθε ο Καραμανλής/updated με το αεροπλάνο του Ζισκάρ από την «εξορία» του στο Παρίσι. Εκεί άνοιξε ο κύκλος Νέας-Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, ο κύκλος του δικομματισμού στον οποίον πίστευε ο (παλιός) Καραμανλής και τον επέβαλε –εδραιώνοντας μια κοινοβουλευτική δημοκρατία σίγουρα πολύ αναβαθμισμένη από την προ-χουντική. Και αυτός ο κύκλος έκλεισε με Καραμανλή στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος δεν τολμούν ούτε να ονειρευτούν αυτοδυναμίες και σαραντατόσο τοίς εκατό. Προσπαθούν να κουμαντάρουνε ότι απόμεινε –και καλά κάνουνε – αλλά δεν γίνεται. Έχει αλλάξει η κοινωνία, θέλει άλλα πράγματα πια.
Και εδώ πρέπει να προσγειωθούμε στο ερώτημα: Δηλαδή τον «καινούργιο κύκλο» τον εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Αυτό είναι το καινούργιο;
Η απάντηση είναι απλή: Έτσι φαίνεται. Αν στις 25 του μηνός ο ΣΥΡΙΖΑ βρεθεί στην πρώτη θέση τότε πάει να πει πως η επιλογή του Αλέξη Τσίπρα να προβάλλει και να στηριχτεί πάνω στην ιδέα της «Νέας Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (για να μεταδώσει στο εκλογικό σώμα την πολύ σοβαρή πληροφορία πως η σύγχρονη αριστερά που εκείνος εκπροσωπεί δεν μπορεί παρα να είναι Ευρωπαϊκή και όχι της δραχμής) ήταν η σωστή επιλογή, αυτή που εκφράζει τους περισσότερους.
Αλλά ας μην προτρέχουμε. Χάνεται και η μαγεία, το thrill του thriller. Σήμερα ο μήνας έχει εννιά – μας χωρίζουνε 16 μερόνυχτα από τη νύχτα των ευρωεκλογών στις 25.
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.koinwnia&id=3658#sthash.yAjqsSAU.dpuf