Ο Τσίπρας συνεχίζει να οργώνει
την Ελλάδα, με πολυπληθείς και γεμάτες ενθουσιασμό συγκεντρώσεις. Μυτιλήνη,
Κοζάνη, Κέρκυρα ήταν οι τελευταίοι σταθμοί. Στις συγκεντρώσεις αυτές δεν
περιορίζεται στην δριμύτατη κριτική ενάντια στους μερκελιστές σε Ελλάδα και
Ευρώπη, αλλά,
επιπλέον, μιλάει για τα πραγματικά προβλήματα της Ελλάδας και για
το συναφές πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Θέτει τα ζητήματα της λαϊκής κυριαρχίας και
εθνικής ανεξαρτησίας, και παρουσιάζει τις προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για
τα πρόβλημα της ακτοπλοϊας στα νησιά και την ανάγκη για έναν δημόσιο κοινωνικό
φορέα, προτείνει μεταφορικό ισοδύναμο, υπερασπίζεται την ενιαία, δημόσια ΔΕΗ,
παρουσιάζει προτάσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση και το ρόλο των τοπικών
κοινωνικών. Είναι ο μόνος πολιτικός αρχηγός σήμερα που μπορεί την άμεση
επικοινωνία με τον ελληνικό λαό.
Επιταχύνεται η από τα μέσα κατάρρευση
της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, όπως αποδεικνύουν οι πρόσφατες παρεμβάσεις
τους. Τα εσωκομματικά μαχαίρια και το μπάχαλο της ΝΔ (διπλά αυτοδιοικητικά ψηφοδέλτια,
ευρωψηφοδέλτιο που στελέχη της ζητούν να καταψηφιστούν, δηλώσεις Μπακογιάννη
ότι η ΝΔ είναι «μικρό κόμμα») επιχείρησε να μαζέψει ο κ. Σαμαράς σε κυριακάτικο
άρθρο που αναφερόταν σχεδόν αποκλειστικά στον ΣΥΡΙΖΑ (προφανώς γιατί δεν έχει
κάτι να προτείνει πέρα από την παγίωση και εμβάθυνση του μνημονιακού
καθεστώτος). Το επιχείρησε αυτό προσπαθώντας να απολογηθεί για την ακροδεξιά
μετάλλαξη που ο ίδιος έχει επιλέξει για τη ΝΔ. Το επιχείρησε όμως με τόσο ακραία διχαστικό και μισαλλόδοξο τρόπο
ώστε το μόνο που κατάφερε ήταν να επιβεβαιώσει την μετάλλαξη αυτή. Ακόμη πιο αποκαλυπτική
της κατάρρευσης του κυβερνητικού μπλοκ είναι η συνέντευξη κ. Βενιζέλου που
δήλωσε ότι αν η ΕΛΙΑ-ΠΑΣΟΚ πάρει χαμηλό εκλογικό ποσοστό τότε χάνεται η
πολιτική σταθερότητα μιας και το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορεί να στηρίξει την κυβέρνηση.
Με αυτό τον τρόπο, ο κ. Βενιζέλος εκβιάζει ευθέως και δημοσίως τη ΝΔ, τον κ.
Σαμαρά και το σύστημα αξιώνοντας να τον στηρίξουν για να μείνει η κυβέρνηση ως
έχει. Την κατάρρευσή αυτή επιχειρούν να αποκρύψουν με κάθε τρόπο, ιδιαίτερα (α)
με την χειραγώγηση του δημόσιου διαλόγου μακριά από τα γεγονότα που την καταδεικνύουν
και (β) με τη δημοσίευση στα μμε της διαπλοκής δημοσκοπήσεων καθοδηγούμενων από
το Μαξίμου ή με το «κόψιμη» άλλων που δεν είναι ευνοϊκές. Ξαναθέτουμε το
ερώτημα: γιατί στις δημοσκοπήσεις αυτές δεν παρουσιάζονται στοιχεία για τον
τρόπο διεξαγωγής τους; Για το πόσα τηλέφωνά έγιναν, πόσα απαντήθηκαν και πόσα
όχι; Στοιχεία δηλαδή απαραίτητα για την πιστοποίηση της φερεγγυότητάς τους;