Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει, πατέρα;
Καθημερινά δεκάδες υποψήφιοι παρελαύνουν για μερικά λεπτά στα τηλεοπτικά κανάλια, στα sponsored posts του Facebook, στα Google Ads των blogs και των ενημερωτικών sites. Φωτεινά αψεγάδιαστα πρόσωπα, φωτοσοπιασμένα, με ζωγραφισμένο κυριολεκτικά χαμόγελο, ατσαλάκωτα
ρούχα σε προσεκτικά επιλεγμένους χρωματικούς συνδυασμούς, επιμελώς δυναμικό στήσιμο, μάτια που κοιτάζουν το φακό. Αν υπάρχει οικογένεια, ακόμα καλύτερα, η εικόνα θα είναι τέλεια, το μήνυμα δυνατό.
Η φωτογραφία, οι ατάκες, η σκηνοθεσία, η μουσική, όλα μαζί κάτω από στενή επιτήρηση, συνδυάζονται αρμονικά και στοχευμένα προκειμένου να εκμαιεύσουν –μπροστά στην εικόνα του χαμογελαστού υποψήφιου– το αυθόρμητο «αυτόν θα ψηφίσω» του τυχαίου ψηφοφόρου.
Μόνο που η εποχή του αυθορμητισμού, τόσο για τους υποψήφιους όσο και για τους ψηφοφόρους έχει παρέλθει. Αυθόρμητα χαμόγελα είναι μόνο τα παιδικά. Κανένα άλλο χαμόγελο δεν είναι αυθόρμητο, δεν είναι χαμόγελο «γιατί έτσι –τελεία».
Όλα τα άλλα είναι χαμόγελα «γιατί κάτι –αποσιωπητικά». Αυτά τα κυριολεκτικά αποσιωπητικά δεν τα γεμίζει κανένα διαφημιστικό μήνυμα, που τελειώνει προτού σταματήσει να χαμογελά ο υποψήφιος.
Μαθητής ακόμα, την εποχή των λίγων ραδιοφωνικών σταθμών (οι περισσότεροι ερασιτεχνικοί), όταν τελείωνε ένα τραγούδι που μου άρεσε μετακινούσα τη βελόνα, για κάποιο λόγο το προτιμούσα από το να χαμηλώσω τον ήχο, και ξανάκουγα με το μυαλό μου το τραγούδι. Το τέλος της παράστασης ήταν η αρχή για να αισθανθώ κάτι μετά και να δεθώ με αυτό. Να το συνδέσω με τη ζωή μου, τον έρωτα ή τη λύπη μου.
Κάπως έτσι κάνω και τώρα απέναντι σε όλα αυτά τα χαμόγελα. Τα βλέπω και τα σκέφτομαι μετά την παράσταση. Και τα περισσότερα απ’ αυτά πέφτουν κενά. Χαμόγελα χωρίς νόημα, έξω από μένα. Πρόσωπα που προσποιούνται ότι γελάνε. Αλλά υπάρχουν και μερικά που μένουν, που συμπληρώνουν τα αποσιωπητικά με μια ελπίδα, που διεκδικούν να χαμογελάνε.
Λογικά όσοι φτάσατε μέχρι εδώ, ίσως περιμένετε να πω και ποιους θα ψηφίσω. Αλλά δεν θα το κάνω.
Μια τέτοια απόφαση έχει να κάνει και με άλλα πράγματα (προγράμματα, θέσεις, προοπτικές κ.λπ.) και δεν είναι απόφαση ενός χαμόγελου μόνο, όσο ενδεικτικό κι αν είναι αυτό. Το μόνο που μπορώ να πώ για να μη σας αφήσω με άδεια χέρια είναι ότι εκτίμησα το χαμόγελο του Γαβριήλ Σακελλαρίδη και της Δέσποινας Κουτσούμπα.
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politikh&id=3766#sthash.w4SqcUDs.dpuf
Καθημερινά δεκάδες υποψήφιοι παρελαύνουν για μερικά λεπτά στα τηλεοπτικά κανάλια, στα sponsored posts του Facebook, στα Google Ads των blogs και των ενημερωτικών sites. Φωτεινά αψεγάδιαστα πρόσωπα, φωτοσοπιασμένα, με ζωγραφισμένο κυριολεκτικά χαμόγελο, ατσαλάκωτα
ρούχα σε προσεκτικά επιλεγμένους χρωματικούς συνδυασμούς, επιμελώς δυναμικό στήσιμο, μάτια που κοιτάζουν το φακό. Αν υπάρχει οικογένεια, ακόμα καλύτερα, η εικόνα θα είναι τέλεια, το μήνυμα δυνατό.
Η φωτογραφία, οι ατάκες, η σκηνοθεσία, η μουσική, όλα μαζί κάτω από στενή επιτήρηση, συνδυάζονται αρμονικά και στοχευμένα προκειμένου να εκμαιεύσουν –μπροστά στην εικόνα του χαμογελαστού υποψήφιου– το αυθόρμητο «αυτόν θα ψηφίσω» του τυχαίου ψηφοφόρου.
Μόνο που η εποχή του αυθορμητισμού, τόσο για τους υποψήφιους όσο και για τους ψηφοφόρους έχει παρέλθει. Αυθόρμητα χαμόγελα είναι μόνο τα παιδικά. Κανένα άλλο χαμόγελο δεν είναι αυθόρμητο, δεν είναι χαμόγελο «γιατί έτσι –τελεία».
Όλα τα άλλα είναι χαμόγελα «γιατί κάτι –αποσιωπητικά». Αυτά τα κυριολεκτικά αποσιωπητικά δεν τα γεμίζει κανένα διαφημιστικό μήνυμα, που τελειώνει προτού σταματήσει να χαμογελά ο υποψήφιος.
Μαθητής ακόμα, την εποχή των λίγων ραδιοφωνικών σταθμών (οι περισσότεροι ερασιτεχνικοί), όταν τελείωνε ένα τραγούδι που μου άρεσε μετακινούσα τη βελόνα, για κάποιο λόγο το προτιμούσα από το να χαμηλώσω τον ήχο, και ξανάκουγα με το μυαλό μου το τραγούδι. Το τέλος της παράστασης ήταν η αρχή για να αισθανθώ κάτι μετά και να δεθώ με αυτό. Να το συνδέσω με τη ζωή μου, τον έρωτα ή τη λύπη μου.
Κάπως έτσι κάνω και τώρα απέναντι σε όλα αυτά τα χαμόγελα. Τα βλέπω και τα σκέφτομαι μετά την παράσταση. Και τα περισσότερα απ’ αυτά πέφτουν κενά. Χαμόγελα χωρίς νόημα, έξω από μένα. Πρόσωπα που προσποιούνται ότι γελάνε. Αλλά υπάρχουν και μερικά που μένουν, που συμπληρώνουν τα αποσιωπητικά με μια ελπίδα, που διεκδικούν να χαμογελάνε.
Λογικά όσοι φτάσατε μέχρι εδώ, ίσως περιμένετε να πω και ποιους θα ψηφίσω. Αλλά δεν θα το κάνω.
Μια τέτοια απόφαση έχει να κάνει και με άλλα πράγματα (προγράμματα, θέσεις, προοπτικές κ.λπ.) και δεν είναι απόφαση ενός χαμόγελου μόνο, όσο ενδεικτικό κι αν είναι αυτό. Το μόνο που μπορώ να πώ για να μη σας αφήσω με άδεια χέρια είναι ότι εκτίμησα το χαμόγελο του Γαβριήλ Σακελλαρίδη και της Δέσποινας Κουτσούμπα.
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politikh&id=3766#sthash.w4SqcUDs.dpuf