Ρε παιδιά, συγγνώμη δηλαδή, κάθισα και είδα τον Τσίπρα να κουβεντιάζει με την Χούκλη
και, πώς να το πω, νοιώθω πολύ δικαιωμένος που τον πιστεύω και τον
συμπαθώ τόσο πολύ. Ήταν πολύ καλός, δεν απέφυγε καμιά ερώτηση, έθιξε
μάλιστα περισσότερα θέματα απ’ όσα του τέθηκαν. Αλλά δεν είναι μόνο
αυτό. Είναι και το άλλο, το μυστήριο αυτό πράγμα, ο «συγχρονισμός»
κάποιων
κύκλων της ιστορίας που αναγκαστικά κλείνουν για να ανοίξουν άλλοι, με την ετοιμότητα κάποιων ανθρώπων να αναλάβουν την ευθύνη της συνέχειας, να πάρουν την σκυτάλη.
Τον βλέπεις: Είναι πια πανέτοιμος. Πρέπει να είσαι τυφλός για να μην διακρίνεις ότι όλο αυτό το χιλιομπαλωμένο και παλιό πακέτο της «συγκυβερνήσεως» (και όσων ακόμα «το παλεύουν» να σταματήσει το ρολόϊ εδώ που είμαστε) δεν μπορεί να σταθεί μπροστά σ’ ένα καινούργιο πρόσωπο καθαρό και ξάστερο που αναλαμβάνει την ευθύνη να μας ενεργοποιήσει για να βγούμε επιτέλους από το τέλμα αυτό στο οποίο έχουμε βουλιάξει και δεν μπορούμε να πάρουμε ανάσα. Μπορεί ρε άνθρωποι κανονικοί να σταθεί ο Βενιζέλος δίπλα στον Τσίπρα, απέναντί του εννοώ, να τον κοιτάξει στα μάτια, να κάνει διάλογο; Είναι σαφές ότι ούτε μπορεί ούτε και θα το τολμούσε ποτέ. Το ίδιο και ο Σαμαράς. «Ήταν υπουργός εξωτερικών πριν 23 χρόνια» μας υπενθύμισε ο Τσιπρας σήμερα (γιατί προτιμάμε να το ξεχνάμε). Και τι έκανε; Πολύ επιεικώς και λόγω του ότι «ήμουν κι’ εγώ εκεί» στην «Πολιτική Άνοιξη» θα πω (όπως λέει και η Αρλέτα στη γάτα Σερενάτα) ότι «τα κάναμε σαλάτα» και, ως εκ τούτου –πέθανε και η γάτα, ακριβώς όπως συμβαίνει και στο τραγούδι. Μόνο που η σαλάτα του Σαμαρά μας πήγε τουλάχιστον μια δεκαετία πίσω, έριξε μια κυβέρνηση που σήμερα όλοι παραδεχόμαστε πως ήταν από τις καλύτερες της μεταπολίτευσης και η γάτα που πέθανε άνοιξε το δρόμο στην Δήμητρα Λιάνη και τον συγχωρεμένο να ταλαιπωρήσουνε τη χώρα, παρέα με τον Κοσκωτά και τις μεγαλομανίες του – μέχρι τελικής πτώσεως.
Αυτός είναι, ο ίδιος άνθρωπος, ο Σαμαράς, το παρελθόν του, η ιστορία του. Εγώ δεν μπορώ να πάω να τον ρωτήσω «τι έκανες τότε» γιατί κάπου εκεί γύρω τριγυρνούσα κι’ εγώ και θα μου πει «μαζί μου ήσουνα». Ο Τσίπρας όμως; Που ήταν ο Τσίπρας πριν 23 χρόνια; Το είχε τελειώσει το σχολείο; Είχε δώσει Πανελλαδικές; Δεν ξέρω ακριβώς –αλλά συνένοχος στην πίκρα της μεταπολίτευσης πάντως δεν ήτανε.
Αναρωτιόμαστε λοιπόν γιατί δεν μπορεί ο Σαμαράς να κάνει ένα debate με τον μεγάλο του αντίπαλο –που (θέλει-δεν θέλει) είναι ο Τσίπρας. Τι θα πει; Αν ήταν οι δυό τους και πίνανε μπύρες θα μπορούσε να του πει ίσως «μικρέ, συγχώρα με, έκανα μαλακία» - αλλά εδώ μιλάμε για την τύχη της χώρας και το πώς θα προχωρήσουμε. Γιατί δεν είναι μόνο το τότε –που σίγουρα δείχνει και τον χαρακτήρα και τις προτεραιότητες του Σαμαρά. Είναι και το πρόσφατο παρελθόν. Yes man με τα όλα του και χωρίς καμία διαπραγμάτευση για τίποτα. Έσουρε τη χώρα απ’ το μαλλί και την ανάγκασε να γίνει το πειραματόζωο της Γερμανίας εκείνης που θέλει να είναι ο Λευκός Οίκος και το Πεντάγωνο της Ευρώπης (γιατί υπάρχει και η άλλη Γερμανία φυσικά) – χωρίς να τη ρωτήσει και αφού της υποσχέθηκε, στην ψύχρα όπως μάθαμε προχτές, άλλα αντί άλλων προεκλογικά ως «αντιμνημονιακός» και ήδη συνεννοημένος με τον Μπαρόζο και ποιος ξέρει ποιους άλλους.
Τον άκουγα τον Τσίπρα και τον έβλεπα και για άλλη μια φορά είπα, ναι ρε παιδάκι μου, επιτέλους, άντε να το ξεφορτωθούμε όλο αυτό το πακέτο – να προχωρήσει αλλοιώς ο τόπος, μαζί με τους άλλους «καινούργιους» Ευρωπαίους. Φτάνει πια αυτή η μιζέρια, η μιτζιριά, το σύνδρομο του αρχοντοχωριάτη με το μπλέϊζερ και τα χρυσά κουμπιά, αυτή η κατάντια μιας (μεγάλης και ισχυρής, δε λέω) παρέας που ακόμα και τώρα, ακόμα και σήμερα, θησαυρίζει στην πλάτη μας.
Κι’ όλο αυτό το ψηλομύτικο «μα ο Τσίπρας» και «τι ξέρει ο Τσίπρας», και «δεν μιλάει καλά Αγγλικά» και σαχλαμάρες εκπορευόμενες από παρέες που ούτε ένα καλό σκάκι δεν ξέρουνε να παίξουνε, μια παρτίδα μπριτζ –ή γκολφ (όπως ο Καραμανλής ο Α’). Ο Τσίπρας όμως παίζει και παίζει με τους κανόνες, παίζει με χιούμορ, παίζει με κέφι, παίζει σωστά – και θέλει να κερδίσει. Πρέπει να κερδίσει –γιατί μας έχει φορτωθεί όλους. Επιτέλους ένας σοβαρός άνθρωπος που όλο χαμογελάει –αλλά δεν αστειεύεται με το αύριο των δεκαεξάρηδων του 2030 (όπως είπε και στην, πάντα άψογη, Μαρία Χούκλη).
Κι’ έχεις και τον Σαμαρά τον ίδιον, ολόκληρο πρωθυπουργό, να μιλάει για τον αντίπαλό του με αυτό το πολύ «αφ’ υψηλού» υφάκι, το απαράδεκτο. Αφού ρε φίλε δεν μετράει μία ο αντίπαλός σου και μας λέει παπάρες, φώναξέ τον εκεί στην ΝΕΡΙΤ (ή όπως αλλοιώς την βάφτισες) και κάντον σκόνη live, μπροστά στα μάτια μας. Τολμάς; Όχι βέβαια. Κορδώνεσαι και προσπερνάς και νομίζεις ότι δεν βλέπει ο κόσμος τι περιέχεις, ότι είναι τυφλός και κουφός και βλαμμένος όλος ο Ελληνικός λαός. Αλλά δεν είναι έτσι.
Για άλλη μια φορά ο Τσίπρας στην συνέντευξη της Τετάρτης απέδειξε το ουσιώδες: Ότι υπάρχει εναλλακτική.
Πολύ μεγάλη υπόθεση!
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politikh&id=3765#sthash.LxRNheUO.dpuf
κύκλων της ιστορίας που αναγκαστικά κλείνουν για να ανοίξουν άλλοι, με την ετοιμότητα κάποιων ανθρώπων να αναλάβουν την ευθύνη της συνέχειας, να πάρουν την σκυτάλη.
Τον βλέπεις: Είναι πια πανέτοιμος. Πρέπει να είσαι τυφλός για να μην διακρίνεις ότι όλο αυτό το χιλιομπαλωμένο και παλιό πακέτο της «συγκυβερνήσεως» (και όσων ακόμα «το παλεύουν» να σταματήσει το ρολόϊ εδώ που είμαστε) δεν μπορεί να σταθεί μπροστά σ’ ένα καινούργιο πρόσωπο καθαρό και ξάστερο που αναλαμβάνει την ευθύνη να μας ενεργοποιήσει για να βγούμε επιτέλους από το τέλμα αυτό στο οποίο έχουμε βουλιάξει και δεν μπορούμε να πάρουμε ανάσα. Μπορεί ρε άνθρωποι κανονικοί να σταθεί ο Βενιζέλος δίπλα στον Τσίπρα, απέναντί του εννοώ, να τον κοιτάξει στα μάτια, να κάνει διάλογο; Είναι σαφές ότι ούτε μπορεί ούτε και θα το τολμούσε ποτέ. Το ίδιο και ο Σαμαράς. «Ήταν υπουργός εξωτερικών πριν 23 χρόνια» μας υπενθύμισε ο Τσιπρας σήμερα (γιατί προτιμάμε να το ξεχνάμε). Και τι έκανε; Πολύ επιεικώς και λόγω του ότι «ήμουν κι’ εγώ εκεί» στην «Πολιτική Άνοιξη» θα πω (όπως λέει και η Αρλέτα στη γάτα Σερενάτα) ότι «τα κάναμε σαλάτα» και, ως εκ τούτου –πέθανε και η γάτα, ακριβώς όπως συμβαίνει και στο τραγούδι. Μόνο που η σαλάτα του Σαμαρά μας πήγε τουλάχιστον μια δεκαετία πίσω, έριξε μια κυβέρνηση που σήμερα όλοι παραδεχόμαστε πως ήταν από τις καλύτερες της μεταπολίτευσης και η γάτα που πέθανε άνοιξε το δρόμο στην Δήμητρα Λιάνη και τον συγχωρεμένο να ταλαιπωρήσουνε τη χώρα, παρέα με τον Κοσκωτά και τις μεγαλομανίες του – μέχρι τελικής πτώσεως.
Αυτός είναι, ο ίδιος άνθρωπος, ο Σαμαράς, το παρελθόν του, η ιστορία του. Εγώ δεν μπορώ να πάω να τον ρωτήσω «τι έκανες τότε» γιατί κάπου εκεί γύρω τριγυρνούσα κι’ εγώ και θα μου πει «μαζί μου ήσουνα». Ο Τσίπρας όμως; Που ήταν ο Τσίπρας πριν 23 χρόνια; Το είχε τελειώσει το σχολείο; Είχε δώσει Πανελλαδικές; Δεν ξέρω ακριβώς –αλλά συνένοχος στην πίκρα της μεταπολίτευσης πάντως δεν ήτανε.
Αναρωτιόμαστε λοιπόν γιατί δεν μπορεί ο Σαμαράς να κάνει ένα debate με τον μεγάλο του αντίπαλο –που (θέλει-δεν θέλει) είναι ο Τσίπρας. Τι θα πει; Αν ήταν οι δυό τους και πίνανε μπύρες θα μπορούσε να του πει ίσως «μικρέ, συγχώρα με, έκανα μαλακία» - αλλά εδώ μιλάμε για την τύχη της χώρας και το πώς θα προχωρήσουμε. Γιατί δεν είναι μόνο το τότε –που σίγουρα δείχνει και τον χαρακτήρα και τις προτεραιότητες του Σαμαρά. Είναι και το πρόσφατο παρελθόν. Yes man με τα όλα του και χωρίς καμία διαπραγμάτευση για τίποτα. Έσουρε τη χώρα απ’ το μαλλί και την ανάγκασε να γίνει το πειραματόζωο της Γερμανίας εκείνης που θέλει να είναι ο Λευκός Οίκος και το Πεντάγωνο της Ευρώπης (γιατί υπάρχει και η άλλη Γερμανία φυσικά) – χωρίς να τη ρωτήσει και αφού της υποσχέθηκε, στην ψύχρα όπως μάθαμε προχτές, άλλα αντί άλλων προεκλογικά ως «αντιμνημονιακός» και ήδη συνεννοημένος με τον Μπαρόζο και ποιος ξέρει ποιους άλλους.
Τον άκουγα τον Τσίπρα και τον έβλεπα και για άλλη μια φορά είπα, ναι ρε παιδάκι μου, επιτέλους, άντε να το ξεφορτωθούμε όλο αυτό το πακέτο – να προχωρήσει αλλοιώς ο τόπος, μαζί με τους άλλους «καινούργιους» Ευρωπαίους. Φτάνει πια αυτή η μιζέρια, η μιτζιριά, το σύνδρομο του αρχοντοχωριάτη με το μπλέϊζερ και τα χρυσά κουμπιά, αυτή η κατάντια μιας (μεγάλης και ισχυρής, δε λέω) παρέας που ακόμα και τώρα, ακόμα και σήμερα, θησαυρίζει στην πλάτη μας.
Κι’ όλο αυτό το ψηλομύτικο «μα ο Τσίπρας» και «τι ξέρει ο Τσίπρας», και «δεν μιλάει καλά Αγγλικά» και σαχλαμάρες εκπορευόμενες από παρέες που ούτε ένα καλό σκάκι δεν ξέρουνε να παίξουνε, μια παρτίδα μπριτζ –ή γκολφ (όπως ο Καραμανλής ο Α’). Ο Τσίπρας όμως παίζει και παίζει με τους κανόνες, παίζει με χιούμορ, παίζει με κέφι, παίζει σωστά – και θέλει να κερδίσει. Πρέπει να κερδίσει –γιατί μας έχει φορτωθεί όλους. Επιτέλους ένας σοβαρός άνθρωπος που όλο χαμογελάει –αλλά δεν αστειεύεται με το αύριο των δεκαεξάρηδων του 2030 (όπως είπε και στην, πάντα άψογη, Μαρία Χούκλη).
Κι’ έχεις και τον Σαμαρά τον ίδιον, ολόκληρο πρωθυπουργό, να μιλάει για τον αντίπαλό του με αυτό το πολύ «αφ’ υψηλού» υφάκι, το απαράδεκτο. Αφού ρε φίλε δεν μετράει μία ο αντίπαλός σου και μας λέει παπάρες, φώναξέ τον εκεί στην ΝΕΡΙΤ (ή όπως αλλοιώς την βάφτισες) και κάντον σκόνη live, μπροστά στα μάτια μας. Τολμάς; Όχι βέβαια. Κορδώνεσαι και προσπερνάς και νομίζεις ότι δεν βλέπει ο κόσμος τι περιέχεις, ότι είναι τυφλός και κουφός και βλαμμένος όλος ο Ελληνικός λαός. Αλλά δεν είναι έτσι.
Για άλλη μια φορά ο Τσίπρας στην συνέντευξη της Τετάρτης απέδειξε το ουσιώδες: Ότι υπάρχει εναλλακτική.
Πολύ μεγάλη υπόθεση!
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politikh&id=3765#sthash.LxRNheUO.dpuf