Οι ενιαίοι οικονομικοί και
κοινωνικοί χώροι είναι το πλαίσιο όπου, σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης,
διαμορφώνονται οι όροι σχηματισμού των οικονομικών, κοινωνικών και
πολιτικών σχέσεων. Είναι
το πλαίσιο που αναδεικνύει κατά τρόπο εκκωφαντικό την κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού και όχι μόνο κεφαλαίου και την σταδιακή αδυναμία του Κράτους να ελέγξει σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο τις ροές αγαθών και συντελεστών. Ο τρόπος με τον οποίο θα ρυθμιστούν οι σχέσεις αυτές θα διαμορφώσει και θα εκφράσει τελικά το νέο καταμερισμό έργων, διεθνώς.
Οι διαπραγματεύσεις που γίνονται αυτή τη στιγμή (5ος γύρος της Ουάσινγκτον) στο πλαίσιο της «Διατλαντικής Εμπορικής και Επενδυτικής Εταιρικής Σχέσης (TTIP)», μεταξύ Αμερικής και Ευρώπης, για τη δημιουργία ελεύθερης ζώνης εμπορίου και χρηματιστικών συναλλαγών, έχουν ακριβώς αυτό το αντικείμενο. Διαμορφώνονται ουσιαστικά οι πολιτικές για την απασχόληση, τις εργασιακές σχέσεις, την κοινωνική προστασία, την προστασία του περιβάλλοντος και τη δημόσια υγεία.
Το προτεινόμενο σύμφωνο είναι η μεγαλύτερη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου που επιτεύχθηκε ποτέ στον κόσμο. Καλύπτει το 12% του πληθυσμού (821 εκατ.), το 50,0% της παραγωγής, το 30,0% εμπορίου, και το 20,0% των ξένων επενδύσεων, παγκοσμίως. Επιπλέον, 75.000 πολυεθνικές (24.000 ΕΕ και 50.800 ΗΠΑ) θα δραστηριοποιούνται στο πλαίσιο του συμφώνου.
Ουσιαστικά, η καινοτομία που εγκαινιάζει η ΤΤΙΡ είναι ότι θα επιτρέπεται στις πολυεθνικές να οδηγήσουν μια χώρα σε εξωθεσμική διαιτησία, αν κρίνουν οτι οι δημόσιες πολιτικές χώρας μέλους περιορίζουν την εμπορική τους εξάπλωση και τα « προσδοκώμενα κέρδη ».
Τίθεται το ερώτημα πώς μπορεί ευρωπαίος πολίτης να φανταστεί ότι οι πολυεθνικές θα μπορούν να σύρουν σε εξωθεσμικά δικαστήρια δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις. Το επίδικο η καταβολή γενναίων αποζημιώσεων για διαφυγόντα κέρδη, όταν κρίνουν οτι οι παρεμβάσεις των κυβερνήσεων σε κλάδους δημόσιου συμφέροντος (π.χ. υγεία, ενέργεια, παιδεία, νερό, μεταφορές, περιβάλλον κλπ) θίγουν τον ανταγωνισμό. Δηλαδή, η απορρύθμιση μέσω της ΤΤΙΡ επιβάλλει στα κράτη να υποτάξουν τους κλάδους αυτούς στην λογική του ανταγωνισμού όπως αυτός ‘ερμηνεύεται’ από τις πολυεθνικές. Έχει εκτιμηθεί ότι, για αντίστοιχες συμφωνίες π.χ. ΗΠΑ- Λ. Αμερική, για κάθε υπόθεση το κράτος-παραβάτης ξοδεύει, κατά μέσο όρο, 8 εκατ. δολάρια τα οποία βαρύνουν τους κρατικούς προϋπολογισμούς. Οι υποθέσεις αυτές μάλιστα από το 2000 έχουν δεκαπλασιαστεί .
Σε κοινωνικό επίπεδο ο φόβος κοινωνικών ανατροπών φαίνεται να βαρύνει περισσότερο. Πώς μπορεί να συμμετέχουν στις διαπραγματεύσεις μόνο οι επιχειρήσεις και όχι οι κοινωνικοί εταίροι των οποίων αφορά τις ζωές τους; Ανταγωνισμός δεν σημαίνει πλήρη πληροφόρηση των παικτών; Ο εμπορικός πυρετός δεν προσπερνά κανένα κοινωνικό κεκτημένο που ενδεχομένως επηρεάσει αρνητικά τον ανταγωνισμό. Δημόσιες πολιτικές, όπως η μεταναστευτική πολιτική, η διαχείριση της διατροφικής αλυσίδας, η προστασία των προσωπικών δεδομένων, τα επίπεδα των μισθών και των κοινωνικών παροχών, οι όροι υγιεινής και ασφάλειας των εργαζομένων, η δημόσια υγεία, η προστασία του περιβάλλοντος κλπ, θα ορίζονται πλέον μέσω της ΤΤΙΡ
Και όλα αυτά όταν το Ευρωπαϊκό Κέντρο Διεθνούς Πολιτικής Οικονομίας εκτιμά ότι τα αναμενόμενα οφέλη της ΤΤΙΡ από το 2029, στους κατοίκους της διατλαντικής αγοράς είναι αμελητέα. Το ΑΕΠ υπολογίζεται ότι θα αυξηθεί στο απειροελάχιστο 0,06% σε Ευρώπη και ΗΠΑ, ενώ 3 λεπτά την ημέρα θα προστεθεί στο κατά κεφαλήν εισόδημα των κατοίκων τους. Επίσης, σύμφωνα με το IFO η κατάργηση των ήδη ‘αναιμικών’ δασμών μεταξύ Ε.Ε και ΗΠΑ, θα μπορούσε να οδηγήσει, ‘μακροπρόθεσμα’ σε 13,4 % αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος των ΗΠΑ, ενώ η αντίστοιχη αύξηση για τα 27 κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπολογίζεται στο 5,0%, κατά μέσο όρο.
Είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό ότι το κοινωνικό κόστος της συμφωνίας δεν εμφανίζεται πουθενά. Ο τομέας π.χ. της γεωργίας ο οποίος αναμένεται να πληγεί, ίσως, περισσότερο από τους άλλους, αντιπροσωπεύει περίπου 30 εκατ. θέσεις εργασίας και 3,5 % του ΑΕΠ της ΕΕ. Υπάρχει όμως το ιστορικό προηγούμενο από την εμπειρία άλλων παρόμοιων τύπου συμφώνων που χρησιμοποιήθηκαν ως το όχημα για την υποβάθμιση της κοινωνικής προστασίας και την εγκαθίδρυση της «λογικής» άκρατων δημοσιονομικών ή επιχειρηματικών στόχων. Η λογική αυτή έχει δημιουργήσει στην ΕΕ ‘ένα νέο κράτος-μέλος’ το κράτος των 26 εκατ. ανέργων και κοινωνικά αποκλεισμένων συνανθρώπων μας. Δεν μπορεί η οικονομική ανάπτυξη να μετράται μόνο ως μεγέθυνση δεν μπορεί να συνδέεται με την υποβάθμιση και σταδιακή απαξίωση του κοινωνικού κεκτημένου. Για αυτό πρέπει, άμεσα, στην ευρωπαϊκή συνθήκη εκτός από τα τρία κριτήρια -πληθωρισμός, χρέος, έλλειμμα-, να συμπεριληφθεί και το κριτήριο της απασχόλησης.
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politikh&id=3860#sthash.xjFzj1yx.dpuf
το πλαίσιο που αναδεικνύει κατά τρόπο εκκωφαντικό την κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού και όχι μόνο κεφαλαίου και την σταδιακή αδυναμία του Κράτους να ελέγξει σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο τις ροές αγαθών και συντελεστών. Ο τρόπος με τον οποίο θα ρυθμιστούν οι σχέσεις αυτές θα διαμορφώσει και θα εκφράσει τελικά το νέο καταμερισμό έργων, διεθνώς.
Οι διαπραγματεύσεις που γίνονται αυτή τη στιγμή (5ος γύρος της Ουάσινγκτον) στο πλαίσιο της «Διατλαντικής Εμπορικής και Επενδυτικής Εταιρικής Σχέσης (TTIP)», μεταξύ Αμερικής και Ευρώπης, για τη δημιουργία ελεύθερης ζώνης εμπορίου και χρηματιστικών συναλλαγών, έχουν ακριβώς αυτό το αντικείμενο. Διαμορφώνονται ουσιαστικά οι πολιτικές για την απασχόληση, τις εργασιακές σχέσεις, την κοινωνική προστασία, την προστασία του περιβάλλοντος και τη δημόσια υγεία.
Το προτεινόμενο σύμφωνο είναι η μεγαλύτερη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου που επιτεύχθηκε ποτέ στον κόσμο. Καλύπτει το 12% του πληθυσμού (821 εκατ.), το 50,0% της παραγωγής, το 30,0% εμπορίου, και το 20,0% των ξένων επενδύσεων, παγκοσμίως. Επιπλέον, 75.000 πολυεθνικές (24.000 ΕΕ και 50.800 ΗΠΑ) θα δραστηριοποιούνται στο πλαίσιο του συμφώνου.
Ουσιαστικά, η καινοτομία που εγκαινιάζει η ΤΤΙΡ είναι ότι θα επιτρέπεται στις πολυεθνικές να οδηγήσουν μια χώρα σε εξωθεσμική διαιτησία, αν κρίνουν οτι οι δημόσιες πολιτικές χώρας μέλους περιορίζουν την εμπορική τους εξάπλωση και τα « προσδοκώμενα κέρδη ».
Τίθεται το ερώτημα πώς μπορεί ευρωπαίος πολίτης να φανταστεί ότι οι πολυεθνικές θα μπορούν να σύρουν σε εξωθεσμικά δικαστήρια δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις. Το επίδικο η καταβολή γενναίων αποζημιώσεων για διαφυγόντα κέρδη, όταν κρίνουν οτι οι παρεμβάσεις των κυβερνήσεων σε κλάδους δημόσιου συμφέροντος (π.χ. υγεία, ενέργεια, παιδεία, νερό, μεταφορές, περιβάλλον κλπ) θίγουν τον ανταγωνισμό. Δηλαδή, η απορρύθμιση μέσω της ΤΤΙΡ επιβάλλει στα κράτη να υποτάξουν τους κλάδους αυτούς στην λογική του ανταγωνισμού όπως αυτός ‘ερμηνεύεται’ από τις πολυεθνικές. Έχει εκτιμηθεί ότι, για αντίστοιχες συμφωνίες π.χ. ΗΠΑ- Λ. Αμερική, για κάθε υπόθεση το κράτος-παραβάτης ξοδεύει, κατά μέσο όρο, 8 εκατ. δολάρια τα οποία βαρύνουν τους κρατικούς προϋπολογισμούς. Οι υποθέσεις αυτές μάλιστα από το 2000 έχουν δεκαπλασιαστεί .
Σε κοινωνικό επίπεδο ο φόβος κοινωνικών ανατροπών φαίνεται να βαρύνει περισσότερο. Πώς μπορεί να συμμετέχουν στις διαπραγματεύσεις μόνο οι επιχειρήσεις και όχι οι κοινωνικοί εταίροι των οποίων αφορά τις ζωές τους; Ανταγωνισμός δεν σημαίνει πλήρη πληροφόρηση των παικτών; Ο εμπορικός πυρετός δεν προσπερνά κανένα κοινωνικό κεκτημένο που ενδεχομένως επηρεάσει αρνητικά τον ανταγωνισμό. Δημόσιες πολιτικές, όπως η μεταναστευτική πολιτική, η διαχείριση της διατροφικής αλυσίδας, η προστασία των προσωπικών δεδομένων, τα επίπεδα των μισθών και των κοινωνικών παροχών, οι όροι υγιεινής και ασφάλειας των εργαζομένων, η δημόσια υγεία, η προστασία του περιβάλλοντος κλπ, θα ορίζονται πλέον μέσω της ΤΤΙΡ
Και όλα αυτά όταν το Ευρωπαϊκό Κέντρο Διεθνούς Πολιτικής Οικονομίας εκτιμά ότι τα αναμενόμενα οφέλη της ΤΤΙΡ από το 2029, στους κατοίκους της διατλαντικής αγοράς είναι αμελητέα. Το ΑΕΠ υπολογίζεται ότι θα αυξηθεί στο απειροελάχιστο 0,06% σε Ευρώπη και ΗΠΑ, ενώ 3 λεπτά την ημέρα θα προστεθεί στο κατά κεφαλήν εισόδημα των κατοίκων τους. Επίσης, σύμφωνα με το IFO η κατάργηση των ήδη ‘αναιμικών’ δασμών μεταξύ Ε.Ε και ΗΠΑ, θα μπορούσε να οδηγήσει, ‘μακροπρόθεσμα’ σε 13,4 % αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος των ΗΠΑ, ενώ η αντίστοιχη αύξηση για τα 27 κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπολογίζεται στο 5,0%, κατά μέσο όρο.
Είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό ότι το κοινωνικό κόστος της συμφωνίας δεν εμφανίζεται πουθενά. Ο τομέας π.χ. της γεωργίας ο οποίος αναμένεται να πληγεί, ίσως, περισσότερο από τους άλλους, αντιπροσωπεύει περίπου 30 εκατ. θέσεις εργασίας και 3,5 % του ΑΕΠ της ΕΕ. Υπάρχει όμως το ιστορικό προηγούμενο από την εμπειρία άλλων παρόμοιων τύπου συμφώνων που χρησιμοποιήθηκαν ως το όχημα για την υποβάθμιση της κοινωνικής προστασίας και την εγκαθίδρυση της «λογικής» άκρατων δημοσιονομικών ή επιχειρηματικών στόχων. Η λογική αυτή έχει δημιουργήσει στην ΕΕ ‘ένα νέο κράτος-μέλος’ το κράτος των 26 εκατ. ανέργων και κοινωνικά αποκλεισμένων συνανθρώπων μας. Δεν μπορεί η οικονομική ανάπτυξη να μετράται μόνο ως μεγέθυνση δεν μπορεί να συνδέεται με την υποβάθμιση και σταδιακή απαξίωση του κοινωνικού κεκτημένου. Για αυτό πρέπει, άμεσα, στην ευρωπαϊκή συνθήκη εκτός από τα τρία κριτήρια -πληθωρισμός, χρέος, έλλειμμα-, να συμπεριληφθεί και το κριτήριο της απασχόλησης.
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politikh&id=3860#sthash.xjFzj1yx.dpuf