Μισό λεπτό. Να τα πάρουμε τα
πράγματα από την αρχή. Έτσι δεν ξεκινάει κάθε του απάντηση ο Υπουργός
Υγείας (που ούτε το όνομά του δε θέλω να γράφω); Εν αρχή ην ο λόγος. Ο
λόγος του Πρωθυπουργού από το Καστελόριζο. Το δυστυχώς επτωχεύσαμεν
της δικής μας γενιάς. Και μετά σε
ό,τι γνωρίζαμε ως τότε στη ζωή μας, μπήκε ένα τεράστιο ερωτηματικό. Ένα ερωτηματικό που πολύ σύντομα έγινε βεβαιότητα. Η βεβαιότητα ότι τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν χειρότερα, πολύ χειρότερα από εμάς. Αλλά αυτή η βεβαιότητα όσο περνούσε ο καιρός έδινε τη θέση της σε μιά εφιαλτική πραγματικότητα. Αυτή η πραγματικότητα δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά το γνωστό «Ήταν ένα μικρό καράβι», όπου περιμέναμε το ποιός θα φαγωθεί. Απ’ ότι φαίνεται για να ζήσουν οι υπόλοιποι χρειάζεται να φαγωθούν γύρω στο ενάμιση εκατομμύριο άνθρωποι. Τόσο απλά.
Και τότε ξυπνήσαμε (τρόπος του λέγειν) και κατεβήκαμε στις πλατείες και φοβήθηκαν (πάλι τρόπος του λέγειν) οι κυβερνώντες και έκαναν εκλογές. Και οι εκλογές, εκτός από την τεράστια έκπληξη που προκάλεσαν στις δύο «εταιρείες» που κυβερνάνε αυτόν τον τόπο από το ’74, προκάλεσαν και άλλη μία. Έδωσαν κοινοβουλευτική παρουσία σε ό,τι τρομακτικότερο έχει εμφανιστεί στη σύγχρονη πολιτική μας ιστορία. Ναζιστικό κόμμα. Εδώ βέβαια κάποιος θα αναρωτηθεί αν έχω διαβάσει έστω και ένα βιβλίο για τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης και αν γνωρίζω το στοιχειώδες αξίωμα της επιστήμης, ότι αν επαναλάβεις το πείραμα στις ίδιες συνθήκες, θα σου δώσει το ίδιο αποτέλεσμα.
Και για ενάμιση χρόνο, η κυβέρνηση, η αυτοαποκαλούμενη Συνταγματικό τόξο, παρακολουθούσε απαθώς τους φασιστόμπραβους να κάνουν τη δική τους κρυπτεία κάθε βράδυ, μαχαιρώνοντας μετανάστες. Αντρίκια πράγματα, δέκα με έναν. Συχνά δε να παριστάνουν και τους αγανακτισμένους πολίτες, δίπλα στα ΜΑΤ, όποτε είχαμε διαδηλώσεις.
Ταυτοχρόνως δε, διακήρυττε την ανιστόρητη θεωρία των δύο άκρων για να πλήξει τον κύριο πολιτικό της αντίπαλο. Μέχρι τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Εκεί μπορεί να κατάλαβαν ότι το τέρας δεν ελέγχεται, ή (το πιθανότερο) να τους τράβηξαν το αυτί, οι έξω. Και αποφάσισαν, «με εντολή Σαμαρά» να καθαρίσουν την κόπρο του Αυγείου. Αυτό το «με εντολή Σαμαρά» το έλεγαν τα κανάλια πρωΐ, μεσημέρι και βράδυ.
Και πριν από λίγες μέρες επιβεβαιώθηκε για άλλη μιά φορά το ρηθέν, όποιος ζει με το σπαθί, πεθαίνει κι απ’ το σπαθί. Όποιος νταλαβερίζεται τον υπόκοσμο, πεθαίνει απ’ τον υπόκοσμο. Ο υπόκοσμος με το γνωστό χαφιεδίστικο τρόπο του, «έδωσε» τους «συνομιλητές» του μπας και σώσει το τομάρι του. Και ξαφνικά στις τηλεοράσεις άρχισε να παίζει το έργο «Δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα». Το «με εντολή Σαμαρά» έγινε αμέσως «με άγνοια Σαμαρά», πάλι πρωΐ, μεσημέρι και βράδυ.
«Επιτρέψτε μου να σας συστηθώ, είμαι ένας άνθρωπος της χλιδής και του καλού γούστου», είναι οι δύο πρώτοι στίχοι από το Sympathy for the Devil, των Rolling Stones. Για να συνεχίσει λίγο πιό κάτω, «Αυτό που σας προβληματίζει, είναι η φύση του παιχνιδιού μου». Δεν μας προβληματίζει πιά τίποτα. Και τη χλιδή τους είδαμε, και το γούστο τους και το παιχνίδι τους καταλάβαμε. Και τον εναγκαλισμό τους με το «διάβολο». Εκεί ακριβώς που πρέπει να τους στείλουμε μιά ώρα αρχύτερα.
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politikh&id=3191#sthash.7rL0Xaao.dpuf
ό,τι γνωρίζαμε ως τότε στη ζωή μας, μπήκε ένα τεράστιο ερωτηματικό. Ένα ερωτηματικό που πολύ σύντομα έγινε βεβαιότητα. Η βεβαιότητα ότι τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν χειρότερα, πολύ χειρότερα από εμάς. Αλλά αυτή η βεβαιότητα όσο περνούσε ο καιρός έδινε τη θέση της σε μιά εφιαλτική πραγματικότητα. Αυτή η πραγματικότητα δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά το γνωστό «Ήταν ένα μικρό καράβι», όπου περιμέναμε το ποιός θα φαγωθεί. Απ’ ότι φαίνεται για να ζήσουν οι υπόλοιποι χρειάζεται να φαγωθούν γύρω στο ενάμιση εκατομμύριο άνθρωποι. Τόσο απλά.
Και τότε ξυπνήσαμε (τρόπος του λέγειν) και κατεβήκαμε στις πλατείες και φοβήθηκαν (πάλι τρόπος του λέγειν) οι κυβερνώντες και έκαναν εκλογές. Και οι εκλογές, εκτός από την τεράστια έκπληξη που προκάλεσαν στις δύο «εταιρείες» που κυβερνάνε αυτόν τον τόπο από το ’74, προκάλεσαν και άλλη μία. Έδωσαν κοινοβουλευτική παρουσία σε ό,τι τρομακτικότερο έχει εμφανιστεί στη σύγχρονη πολιτική μας ιστορία. Ναζιστικό κόμμα. Εδώ βέβαια κάποιος θα αναρωτηθεί αν έχω διαβάσει έστω και ένα βιβλίο για τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης και αν γνωρίζω το στοιχειώδες αξίωμα της επιστήμης, ότι αν επαναλάβεις το πείραμα στις ίδιες συνθήκες, θα σου δώσει το ίδιο αποτέλεσμα.
Και για ενάμιση χρόνο, η κυβέρνηση, η αυτοαποκαλούμενη Συνταγματικό τόξο, παρακολουθούσε απαθώς τους φασιστόμπραβους να κάνουν τη δική τους κρυπτεία κάθε βράδυ, μαχαιρώνοντας μετανάστες. Αντρίκια πράγματα, δέκα με έναν. Συχνά δε να παριστάνουν και τους αγανακτισμένους πολίτες, δίπλα στα ΜΑΤ, όποτε είχαμε διαδηλώσεις.
Ταυτοχρόνως δε, διακήρυττε την ανιστόρητη θεωρία των δύο άκρων για να πλήξει τον κύριο πολιτικό της αντίπαλο. Μέχρι τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Εκεί μπορεί να κατάλαβαν ότι το τέρας δεν ελέγχεται, ή (το πιθανότερο) να τους τράβηξαν το αυτί, οι έξω. Και αποφάσισαν, «με εντολή Σαμαρά» να καθαρίσουν την κόπρο του Αυγείου. Αυτό το «με εντολή Σαμαρά» το έλεγαν τα κανάλια πρωΐ, μεσημέρι και βράδυ.
Και πριν από λίγες μέρες επιβεβαιώθηκε για άλλη μιά φορά το ρηθέν, όποιος ζει με το σπαθί, πεθαίνει κι απ’ το σπαθί. Όποιος νταλαβερίζεται τον υπόκοσμο, πεθαίνει απ’ τον υπόκοσμο. Ο υπόκοσμος με το γνωστό χαφιεδίστικο τρόπο του, «έδωσε» τους «συνομιλητές» του μπας και σώσει το τομάρι του. Και ξαφνικά στις τηλεοράσεις άρχισε να παίζει το έργο «Δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα». Το «με εντολή Σαμαρά» έγινε αμέσως «με άγνοια Σαμαρά», πάλι πρωΐ, μεσημέρι και βράδυ.
«Επιτρέψτε μου να σας συστηθώ, είμαι ένας άνθρωπος της χλιδής και του καλού γούστου», είναι οι δύο πρώτοι στίχοι από το Sympathy for the Devil, των Rolling Stones. Για να συνεχίσει λίγο πιό κάτω, «Αυτό που σας προβληματίζει, είναι η φύση του παιχνιδιού μου». Δεν μας προβληματίζει πιά τίποτα. Και τη χλιδή τους είδαμε, και το γούστο τους και το παιχνίδι τους καταλάβαμε. Και τον εναγκαλισμό τους με το «διάβολο». Εκεί ακριβώς που πρέπει να τους στείλουμε μιά ώρα αρχύτερα.
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politikh&id=3191#sthash.7rL0Xaao.dpuf