Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, οι δημοσκόποι, προέρχονται ακαδημαϊκά από πολιτικές και κοινωνιολογικές επιστήμες. Φυσικά έχουν ειδίκευση στη στατιστική, αλλά το εργαλείο αυτό το χρησιμοποιούν για να αναλύσουν συμπεριφορές, συναισθήματα, προδιάθεση, πρόθεση.
Εδώ και καιρό αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν κανένας να μη σκέφτηκε να κάνει μιά δημοσκόπηση
με «κοινό στόχο» αποκλειστικά τους ανέργους. Θα ήταν εξόχως ενδιαφέρον να βλέπαμε τι σκέφτεται αυτό το (επισήμως) 30% του πληθυσμού, γιά την οικονομία, την Ευρώπη, το μέλλον. Θα ήταν ενδιαφέρον να υπήρχαν ερωτήσεις που θα μπορούσαν να αποκαλύψουν την ψυχολογία τους, τα αδιέξοδά τους, την οργή τους. Και τέλος θα ήταν πολύτιμο να έχουμε μιά καταγραφή της πρόθεσης ψήφου τους. Μιά και κανείς άλλος δεν ασχολείται μαζί τους, ας το κάνουν οι δημοσκόποι.
Για τα δικά μου μάτια, το διακύβευμα των εκλογών της 25ης Μαΐου είναι ένα. Ποιά απόφαση θα πάρουμε για το ενάμιση εκατομμύριο ανέργων συμπολιτών, φίλων, συγγενών μας. Θα τους πετάξουμε ως έρμα στη θάλασσα, ή θα τους πάρουμε μαζί μας; Θα τους θυσιάσουμε, ή θα «ρισκάρουμε» την άλλη οδό; Και το βάρος αυτής της απόφασης θα μας κυνηγάει για πάντα.
Σε αντίθεση με τις εκλογές του ’12, δεν υπάρχει νομίζω κανένας που να τρέφει αυταπάτες για την πορεία που διαλέξαμε τότε. Δεν υπάρχει κανένας που να μην έχει ζήσει στο στενό οικογενειακό ή φιλικό του κύκλο το αδιανόητο βάρος που κουβαλάει ένας άνεργος. Την απόγνωση, την ανημπόρια, την απόλυτη έλλειψη αυτοσεβασμού. Και μου είναι αδιανόητο να πιστέψω ότι υπάρχει πιθανότητα να κλείσουμε τα μάτια και να πούμε δεν πειράζει, ας κάνουν λίγο υπομονή, έρχεται ανάπτυξη, το λένε τα κανάλια.
Μας μένουν καμιά εικοσαριά μέρες ως τις εκλογές. Γι’ αυτό προτείνω να μην ξαναδούμε δελτία ειδήσεων έως τότε. Άλλωστε ξέρουμε τι θα λένε. Με ποιά «σοβαρά» θέματα θα ασχοληθούν. Το Σκοπιανό, τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις, την «Πολιτική σταθερότητα», την «ανάπτυξη». Για τους ανέργους κουβέντα, τσιμουδιά. Αντ’ αυτού μπορούμε να ακούμε σε συνεχή επανάληψη το αριστουργηματικό ντουέτο του Peter Gabriel με την Kate Bush, γραμένο στο απόγειο του Θατσερισμού και της συνεπακόλουθης ανεργίας. Και να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή στους στίχους προς το τέλος του τραγουδιού.
Στην απόγνωση στη φωνή του Gabriel όταν λέει: «Για κάθε δουλειά, τόσοι πολλοί, τόσοι πολλοί που δεν τους χρειάζεται κανείς», για να πάρει την απάντηση από τη φωνή-αγκαλιά της Kate Bush: «Μην παραιτείσαι, δεν είσαι ο μόνος, μην παραιτείσαι δεν υπάρχει λόγος να ντρέπεσαι, μην παραιτείσαι γιατί ακόμα έχεις εμάς».
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politikh&id=3507#sthash.lyUD7OnQ.dpuf
Εδώ και καιρό αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν κανένας να μη σκέφτηκε να κάνει μιά δημοσκόπηση
με «κοινό στόχο» αποκλειστικά τους ανέργους. Θα ήταν εξόχως ενδιαφέρον να βλέπαμε τι σκέφτεται αυτό το (επισήμως) 30% του πληθυσμού, γιά την οικονομία, την Ευρώπη, το μέλλον. Θα ήταν ενδιαφέρον να υπήρχαν ερωτήσεις που θα μπορούσαν να αποκαλύψουν την ψυχολογία τους, τα αδιέξοδά τους, την οργή τους. Και τέλος θα ήταν πολύτιμο να έχουμε μιά καταγραφή της πρόθεσης ψήφου τους. Μιά και κανείς άλλος δεν ασχολείται μαζί τους, ας το κάνουν οι δημοσκόποι.
Για τα δικά μου μάτια, το διακύβευμα των εκλογών της 25ης Μαΐου είναι ένα. Ποιά απόφαση θα πάρουμε για το ενάμιση εκατομμύριο ανέργων συμπολιτών, φίλων, συγγενών μας. Θα τους πετάξουμε ως έρμα στη θάλασσα, ή θα τους πάρουμε μαζί μας; Θα τους θυσιάσουμε, ή θα «ρισκάρουμε» την άλλη οδό; Και το βάρος αυτής της απόφασης θα μας κυνηγάει για πάντα.
Σε αντίθεση με τις εκλογές του ’12, δεν υπάρχει νομίζω κανένας που να τρέφει αυταπάτες για την πορεία που διαλέξαμε τότε. Δεν υπάρχει κανένας που να μην έχει ζήσει στο στενό οικογενειακό ή φιλικό του κύκλο το αδιανόητο βάρος που κουβαλάει ένας άνεργος. Την απόγνωση, την ανημπόρια, την απόλυτη έλλειψη αυτοσεβασμού. Και μου είναι αδιανόητο να πιστέψω ότι υπάρχει πιθανότητα να κλείσουμε τα μάτια και να πούμε δεν πειράζει, ας κάνουν λίγο υπομονή, έρχεται ανάπτυξη, το λένε τα κανάλια.
Μας μένουν καμιά εικοσαριά μέρες ως τις εκλογές. Γι’ αυτό προτείνω να μην ξαναδούμε δελτία ειδήσεων έως τότε. Άλλωστε ξέρουμε τι θα λένε. Με ποιά «σοβαρά» θέματα θα ασχοληθούν. Το Σκοπιανό, τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις, την «Πολιτική σταθερότητα», την «ανάπτυξη». Για τους ανέργους κουβέντα, τσιμουδιά. Αντ’ αυτού μπορούμε να ακούμε σε συνεχή επανάληψη το αριστουργηματικό ντουέτο του Peter Gabriel με την Kate Bush, γραμένο στο απόγειο του Θατσερισμού και της συνεπακόλουθης ανεργίας. Και να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή στους στίχους προς το τέλος του τραγουδιού.
Στην απόγνωση στη φωνή του Gabriel όταν λέει: «Για κάθε δουλειά, τόσοι πολλοί, τόσοι πολλοί που δεν τους χρειάζεται κανείς», για να πάρει την απάντηση από τη φωνή-αγκαλιά της Kate Bush: «Μην παραιτείσαι, δεν είσαι ο μόνος, μην παραιτείσαι δεν υπάρχει λόγος να ντρέπεσαι, μην παραιτείσαι γιατί ακόμα έχεις εμάς».
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politikh&id=3507#sthash.lyUD7OnQ.dpuf