Θα φταίει οπωσδήποτε η Άνοιξη
που είναι στο δρόμο και την μυρίζομαι κάθε μέρα και πιο ευωδιαστή,
φωτεινή και ανάλαφρη, γιατί δεν εξηγείται αλλοιώς η αντίφαση που
συνεχίζει να ζει εντός μου τόσο αρμονικά: Από τη μία τα χίλια-δυό
προβλήματα, οικονομικά κυρίως –και από την άλλη μια
παράξενη «Χαρά» που ακόμα και τις πιο δύσκολες μέρες (αυτές που τις έχω διατρέξει με την ψυχή στο στόμα υπερπηδώντας ούτε ξέρω πια πόσα εμπόδια) να καταλήγουν μόλις ξαπλώσω στο κρεβάτι μου και σβήσω το φώς σ’ ένα πολύ μεγάλο, πλατύ χαμόγελο που φωτίζει στη συνέχεια και τον ύπνο μου με τα όνειρά του.
Αφού, τ’ ομολογώ, καμιά φορά αισθάνομαι τύψεις και αναρωτιέμαι κιόλας μήπως είμαι ντιπ αναίσθητος και δεν με πιάνει πιά τίποτα, ούτε η ανέχεια, ούτε το άγχος, ούτε καν το πού θα βρω 20 ευρώ να βγάλω την επόμενη μέρα που ξημερώνει, να την ταΐσω, να την συναντήσω μετακινούμενος στα διάφορα ραντεβού και στις διάφορες υποχρεώσεις της με το μετρό ή με κάνα ταξάκι –διότι αυτοκίνητο δεν έχω, ούτε είχα ποτέ. «Πολλά δεν θέλει ο άνθρωπος ναν’ ήμερος, ναν ’άκακος, λίγο ψωμί, λίγο κρασί, Χριστούγεννα κι’ Ανάσταση» λέει ο αγαπημένος μου Οδυσσέας Ελύτης –«ο ποιητής της εφηβείας μου» όπως νόμιζα –αλλά και των «εξηντακάτι» όπως διαπιστώνω λίγο πριν κλείσω το εξηκοστό πρώτο έτος μου εδώ στη Γη την στρογγυλή, την πανάρχαια αυτή φρεσκαδούρα με τα αμέτρητα της τα μυστήρια – τα σαν την άμμο της θάλασσας ακαταμέτρητα.
Είναι ύβρις να έχεις το προνόμιο να ζεις στην Ελλάδα και να μην μπορείς να γίνεις ευτυχισμένος. Αυτή η πατρίδα η ζάμπλουτη έχει στο τσεπάκι της κάτι που επιμένει να το παρακάμπτει, προτιμώντας να ψηφίζει ένα πολιτικό προσωπικό που την σέρνει στα μνημόνια και τις λαμογιές των δις, χωρίς πραγματικό λόγο και αιτία –ενώ ο ίδιος ο τόπος είναι μια κότα που γεννάει χρυσά αυγά συνεχώς –κι’ εμείς ούτε γυρνάμε να τα δούμε.
Λέω για τον τουρισμό, αυτό το ελληνικό έξτρα μπόνους που μας χαρίστηκε. Διάβαζα αυτό το άρθρο που αναδημοσιεύουμε και εμείς σήμερα και, πραγματικά τώρα, χωρίς εξυπνακίστικους λαϊκισμούς και χωρίς καμία διάθεση υπερβολής σκεφτόμουνα πως είμαστε μια χώρα πάρα πολύ πλούσια και αυτάρκης, όχι μόνο η Δανία του Νότου αλλά και η Νέα Υόρκη της Ευρώπης: Στη λίστα με τα δέκα κορυφαία νησιά στον κόσμο, στην Γη ολόκληρη μιλάμε τώρα, την 6η θέση κατέχει η Νάξος. Στην αντίστοιχη ευρωπαϊκή λίστα με τους καλύτερους προορισμούς κατέχουμε τις πέντε από τις δέκα θέσεις: Στην δεύτερη θέση η Νάξος, στην πέμπτη θέση η Μήλος, η Κεφαλονιά στην έκτη, η Σαντορίνη στην έβδομη και η Πάρος στη δέκατη θέση. Μιλάμε για ένα top-ten Ευρωπαϊκό τόσο «αυστηρό» που δεν περιλαμβάνει κάν την Μύκονο, την Ρόδο ή την Κέρκυρα. Στην ελληνική λίστα της Tripadvisor με τα δέκα κορυφαία νησιά την πρώτη θέση έχει η Νάξος και ακολουθούν κατά σειρά η Μήλος, η Κεφαλονιά, η Σαντορίνη, η Πάρος, η Ίος, η Ζάκυνθος, η Λευκάδα, η Σκιάθος και, τελευταία και καταϊδρωμένη η Μύκονος. Ρόδος, Κρήτη, Κέρκυρα, Σποράδες, Δωδεκάνησα, Χαλκιδική, τι να σου πρωτοθυμηθώ αδερφάκι μου, δεν μπαίνουνε κάν στα φαβορί –και ας είναι τίγκα κάθε καλοκαίρι.
Φανταστείτε τι αστρονομικά κέρδη θα μπορούσαμε να έχουμε αν αποφασίζαμε δυναμικά και οργανωμένα να υποδεχτούμε κόσμο απ’ όλη τη Γη και να πουλήσουμε καλές (και ακριβές σε πολλούς προορισμούς) υπηρεσίες σε Κινέζους και Ινδούς, Ρώσους και Αμερικάνους, όλους τους Ευρωπαίους, τους Σαουδάραβες, τους Αυστραλούς – όσους έχουν περίσσευμα για να το ξοδέψουν ταξιδεύοντας. Και δεν είναι μόνο τα νησιά. Είναι όλη η Ελλάδα «προορισμός» μοναδικός και προνομιούχος –αρκεί βέβαια να το θέλουμε. Κανείς δεν μπορεί να σε κάνει χαρούμενο και ευτυχισμένο, κανείς δεν μπορεί να σε ανεβάσει λίγο ψηλότερα –αν εσύ δεν θές και προτιμάς να σούρνεσαι συνέχεια στις λάσπες των κομμάτων και της παρανομίας, του μαύρου χρήματος και της εμπορίας ναρκωτικών και όλων των άλλων παράνομων δραστηριοτήτων στις οποίες σε συνηθίσανε οι κυβερνήσεις από την μεταπολίτευση και μετά –ποιος ξέρει για ποιους λόγους.
Είναι τρελλό : Σαν να σου λέγανε εσένα που με διαβάζεις πως στην κολώτσεπη του παντελονιού σου ή σ’ ένα συρτάρι της κουζίνας έχεις τον κωδικό που ανοίγει ένα χρηματοκιβώτιο στο μέγεθος του Προεδρικού Μεγάρου, γεμάτο ράβδους χρυσού –κι’ εσύ να μην έδινες καμιά σημασία και να ψαχνόσουνα για πέντε ευρώ να πάρεις το μετρό και τα τσιγάρα σου. Δεν το καταλαβαίνω, δεν το χωράει ο νους μου.
Αλλά δεν μπορώ να χολοσκάω κιόλας. Δεν είναι στο χέρι μου να ξεστραβώσω τους εντελώς τυφλούς. Το περισσότερο που μπορώ να κάνω είναι να μάθω να εκτίω «τη ταπεινώσει τα υψηλά» και «τη πτωχεία τα πλούσια». Αυτό. Και με το χαμόγελο στα χείλη φαρδύ-πλατύ γιατί πάμε πάλι για Καθαρή Δευτέρα, Άνοιξη, Ανάσταση, γαλάζιο πολύ και ηλιοφάνεια άπλετη – και μέσα μας και πάνω μας, στους πάμφωτους ουρανούς μας.
παράξενη «Χαρά» που ακόμα και τις πιο δύσκολες μέρες (αυτές που τις έχω διατρέξει με την ψυχή στο στόμα υπερπηδώντας ούτε ξέρω πια πόσα εμπόδια) να καταλήγουν μόλις ξαπλώσω στο κρεβάτι μου και σβήσω το φώς σ’ ένα πολύ μεγάλο, πλατύ χαμόγελο που φωτίζει στη συνέχεια και τον ύπνο μου με τα όνειρά του.
Αφού, τ’ ομολογώ, καμιά φορά αισθάνομαι τύψεις και αναρωτιέμαι κιόλας μήπως είμαι ντιπ αναίσθητος και δεν με πιάνει πιά τίποτα, ούτε η ανέχεια, ούτε το άγχος, ούτε καν το πού θα βρω 20 ευρώ να βγάλω την επόμενη μέρα που ξημερώνει, να την ταΐσω, να την συναντήσω μετακινούμενος στα διάφορα ραντεβού και στις διάφορες υποχρεώσεις της με το μετρό ή με κάνα ταξάκι –διότι αυτοκίνητο δεν έχω, ούτε είχα ποτέ. «Πολλά δεν θέλει ο άνθρωπος ναν’ ήμερος, ναν ’άκακος, λίγο ψωμί, λίγο κρασί, Χριστούγεννα κι’ Ανάσταση» λέει ο αγαπημένος μου Οδυσσέας Ελύτης –«ο ποιητής της εφηβείας μου» όπως νόμιζα –αλλά και των «εξηντακάτι» όπως διαπιστώνω λίγο πριν κλείσω το εξηκοστό πρώτο έτος μου εδώ στη Γη την στρογγυλή, την πανάρχαια αυτή φρεσκαδούρα με τα αμέτρητα της τα μυστήρια – τα σαν την άμμο της θάλασσας ακαταμέτρητα.
Είναι ύβρις να έχεις το προνόμιο να ζεις στην Ελλάδα και να μην μπορείς να γίνεις ευτυχισμένος. Αυτή η πατρίδα η ζάμπλουτη έχει στο τσεπάκι της κάτι που επιμένει να το παρακάμπτει, προτιμώντας να ψηφίζει ένα πολιτικό προσωπικό που την σέρνει στα μνημόνια και τις λαμογιές των δις, χωρίς πραγματικό λόγο και αιτία –ενώ ο ίδιος ο τόπος είναι μια κότα που γεννάει χρυσά αυγά συνεχώς –κι’ εμείς ούτε γυρνάμε να τα δούμε.
Λέω για τον τουρισμό, αυτό το ελληνικό έξτρα μπόνους που μας χαρίστηκε. Διάβαζα αυτό το άρθρο που αναδημοσιεύουμε και εμείς σήμερα και, πραγματικά τώρα, χωρίς εξυπνακίστικους λαϊκισμούς και χωρίς καμία διάθεση υπερβολής σκεφτόμουνα πως είμαστε μια χώρα πάρα πολύ πλούσια και αυτάρκης, όχι μόνο η Δανία του Νότου αλλά και η Νέα Υόρκη της Ευρώπης: Στη λίστα με τα δέκα κορυφαία νησιά στον κόσμο, στην Γη ολόκληρη μιλάμε τώρα, την 6η θέση κατέχει η Νάξος. Στην αντίστοιχη ευρωπαϊκή λίστα με τους καλύτερους προορισμούς κατέχουμε τις πέντε από τις δέκα θέσεις: Στην δεύτερη θέση η Νάξος, στην πέμπτη θέση η Μήλος, η Κεφαλονιά στην έκτη, η Σαντορίνη στην έβδομη και η Πάρος στη δέκατη θέση. Μιλάμε για ένα top-ten Ευρωπαϊκό τόσο «αυστηρό» που δεν περιλαμβάνει κάν την Μύκονο, την Ρόδο ή την Κέρκυρα. Στην ελληνική λίστα της Tripadvisor με τα δέκα κορυφαία νησιά την πρώτη θέση έχει η Νάξος και ακολουθούν κατά σειρά η Μήλος, η Κεφαλονιά, η Σαντορίνη, η Πάρος, η Ίος, η Ζάκυνθος, η Λευκάδα, η Σκιάθος και, τελευταία και καταϊδρωμένη η Μύκονος. Ρόδος, Κρήτη, Κέρκυρα, Σποράδες, Δωδεκάνησα, Χαλκιδική, τι να σου πρωτοθυμηθώ αδερφάκι μου, δεν μπαίνουνε κάν στα φαβορί –και ας είναι τίγκα κάθε καλοκαίρι.
Φανταστείτε τι αστρονομικά κέρδη θα μπορούσαμε να έχουμε αν αποφασίζαμε δυναμικά και οργανωμένα να υποδεχτούμε κόσμο απ’ όλη τη Γη και να πουλήσουμε καλές (και ακριβές σε πολλούς προορισμούς) υπηρεσίες σε Κινέζους και Ινδούς, Ρώσους και Αμερικάνους, όλους τους Ευρωπαίους, τους Σαουδάραβες, τους Αυστραλούς – όσους έχουν περίσσευμα για να το ξοδέψουν ταξιδεύοντας. Και δεν είναι μόνο τα νησιά. Είναι όλη η Ελλάδα «προορισμός» μοναδικός και προνομιούχος –αρκεί βέβαια να το θέλουμε. Κανείς δεν μπορεί να σε κάνει χαρούμενο και ευτυχισμένο, κανείς δεν μπορεί να σε ανεβάσει λίγο ψηλότερα –αν εσύ δεν θές και προτιμάς να σούρνεσαι συνέχεια στις λάσπες των κομμάτων και της παρανομίας, του μαύρου χρήματος και της εμπορίας ναρκωτικών και όλων των άλλων παράνομων δραστηριοτήτων στις οποίες σε συνηθίσανε οι κυβερνήσεις από την μεταπολίτευση και μετά –ποιος ξέρει για ποιους λόγους.
Είναι τρελλό : Σαν να σου λέγανε εσένα που με διαβάζεις πως στην κολώτσεπη του παντελονιού σου ή σ’ ένα συρτάρι της κουζίνας έχεις τον κωδικό που ανοίγει ένα χρηματοκιβώτιο στο μέγεθος του Προεδρικού Μεγάρου, γεμάτο ράβδους χρυσού –κι’ εσύ να μην έδινες καμιά σημασία και να ψαχνόσουνα για πέντε ευρώ να πάρεις το μετρό και τα τσιγάρα σου. Δεν το καταλαβαίνω, δεν το χωράει ο νους μου.
Αλλά δεν μπορώ να χολοσκάω κιόλας. Δεν είναι στο χέρι μου να ξεστραβώσω τους εντελώς τυφλούς. Το περισσότερο που μπορώ να κάνω είναι να μάθω να εκτίω «τη ταπεινώσει τα υψηλά» και «τη πτωχεία τα πλούσια». Αυτό. Και με το χαμόγελο στα χείλη φαρδύ-πλατύ γιατί πάμε πάλι για Καθαρή Δευτέρα, Άνοιξη, Ανάσταση, γαλάζιο πολύ και ηλιοφάνεια άπλετη – και μέσα μας και πάνω μας, στους πάμφωτους ουρανούς μας.