Ίσως αυτό που τώρα θέλω να πω να το έχω ξαναπεί εδώ, όταν είπα ότι η Αριστερά πρέπει να θέσει την ατζέντα της δημόσιας συζήτησης, ή κι όταν μίλησα για τον παφλασμό των σοσιαλμήντια και τις εφήμερες κορφές των κυμάτων τους.
Υπάρχουνε διάφορα σοβαρά, θανατερά δηλαδή, θέματα στην επικαιρότητα: η ολοκληρωτική
καταστροφή της δημόσιας Υγείας, το τέλος της Παιδείας, οι αποσιωπημένοι αυτόχειρες, η ανεργία και η ανέχεια που γίνεται πείνα, το βάθεμα της πολιτικής και οικονομικής υποτέλειας, η συμμαχία παρανοϊκών και ημιφασιστών που κυβερνάει την χώρα. Και μπαίνεις κάθε μέρα στο διαδίκτυο (δε μιλάω για τους περίκλειστους χώρους, όσο ευρείς και αν τους έχει φράξει ο καθένας, των σοσιαλμήντια) και κάθε μέρα διαβάζεις κάτι το οποίο αναπαράγεται και σχολιάζεται μέχρι λιποθυμίας. Ο Τατσόπουλος. Η Βανδή, ο Κωστόπουλος. Αύριο κάτι άλλο. Όπως κάναμε και στα 2005, όπως γινόταν στα 1995 και από καταβολής Τσάο Αντέννα και Μπράβο Ρούλα. Συνεχίζουμε το παραζαλισμένο τρέκλισμά μας κουτουλώντας από στύλο σε ντουβάρι, από ντουβάρι σε φράχτη, από ευτέλεια σε ανοησία. Και μετά ξεχνάμε. Τα πάντα. Όλα γίνονται αφρός και σκάζουν. Μόνο που, βεβαίως, τώρα πια καιγόμαστε κανονικά. Οι περισσότεροι από εμάς, τουλάχιστον.
Και κάτι άλλο, στο πνεύμα του Μαραγκόπουλου και του Τσαλαπάτη: μέρος του παφλασμού που μας παρασέρνει μακριά από το καίριο και το αναπόδραστο, άρα το πραγματικά πολιτικό, δημιουργείται από τη γεννήτρια που ακόμη καταχρηστικώς αποκαλείται "διανοούμενοι", από τους καθεστωτικούς και οργανικούς παραγωγούς λόγου: γραφιάδες, σχολιαστές, δημοσιογράφους. Προτείνω λοιπόν να τους παύσουμε με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο: με το να πάψουμε να σχολιάζουμε ό,τι και αν παραγάγουν, όσο φρικώδες, ανάλγητο, διεστραμμένο ή στρεψόδικο, όσο ψευδές, αρχοντοχωριάτικο, αμαθές και καραμπλαζέ κι αν είναι. Στο κάτω κάτω, ή βρίσκονται εκτός πραγματικότητας ή, όπως λέει και η φαρμακερή λατινογενής εγγλέζικη λέξη, είναι απολύτως meretricious.
Κάποιοι λοιπόν από αυτούς ζούνε σε ένα ψευδοπλατωνικό σύμπαν όπου η κατ' όνομα δημοκρατία μας αποτελεί την απόλυτα ισορροπημένη λύση στο πολιτειακό και πολιτικό πρόβλημα, δηλαδή στη συνύπαρξη προσωπικού και συλλογικού, στην ισορροπία πυκνού πλούτου και αχανούς ανέχειας. Η ιδεατή αυτή δημοκρατία, που δεν είχε ούτε Καραμανλή (Κωνσταντίνο και Κώστα), ούτε Παπανδρέου (Γεώργιο, Αντρέα, Γιώργο), ούτε ξερονήσια, ούτε Μελίστα, μας γλύτωσε από τη βία της κομμουνιστικής αριστεράς και την απέραντη γκρίζα καφρίλα του υπαρκτού σοσιαλισμού. Παραμένουν εγκλωβισμένοι σε έναν κόσμο μικρών προνομίων και ιδανικής δημοκρατίας, μιας ιδεατής μεσότητος που μετεωρίζεται αναλλοίωτη και semper eadem, μιας εξιδανίκευσης του πολιτεύματος που είχαμε από το 1975 έως το 2010, μείον τον εθνικισμό, μείον την εκμετάλλευση, μείον τη διαφθορά και την οικογενειοκρατία, μείον τη σεμνή καταστολή κτλ. Γι' αυτούς σημασία έχει να περισωθεί το πολιτικό status quo, παρότι στον πραγματικό κόσμο το status quo πάει βαρίδι προς τον βυθό του αυταρχισμού, καταβυθιζόμενο μέσα από εξαθλίωση, νόμιμη βία και θάνατο. Έχουνε το ακαταλόγιστο μέσα στη βαθιά φονική αβελτηρία τους.
Οι υπόλοιποι παραγωγοί λόγου έχουνε προ πολλού αντιληφθεί πού βρίσκονται τα συμφέροντά τους: με τη νομιμότητα, απ' όπου και αν προέρχεται (ναι, βαρειά κουβέντα). Έχουν επιλέξει λοιπόν να υπηρετήσουν τα συμφέροντά τους όπως μπορούν. Άλλωστε, η οικονομική, η επαγγελματική και (ενίοτε) η πολιτική τους επιβίωση και ευποιία ταυτίζονται με αυτήν. Σχολιάζοντάς τους είναι σαν να σχολιάζει κανείς τα επίσημα ανακοινωθέντα ενός αποφασισμένου, ρωμαλέου και αγέρωχου εισβολέα: δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.
Τέλος, ας τελειώνουμε με το ακοίμητο βουητό πολιτικού σχολιασμού στα σοσιαλμήντια. Δε χρειάζεται άλλος σχολιασμός. Δεν πρόκειται να ξεμπροστιαστεί τίποτα και κανένας πια, πέρα από όσο ξεμπροστιάστηκε ο φονικός θίασος που κυβερνάει σε όσους έχει ξεμπροστιαστεί μέχρι στιγμής. Πέρασαν τρία χρόνια, παιδιά: δεν πρόκειται να κεντρίσετε τη συνείδηση της ΔΗΜΑΡ, ή άλλων καλών πασόκων, ή των καραμανλικών και κεντροδεξιών βουλευτών. Όπως δείχνει και η πορεία προς τον γκρεμό του ρεπουμπλικανικού κόμματος στις ΗΠΑ, δεν κυβερνούν οι πλειοψηφίες: οι πλειοψηφίες ακολουθούν δυναμικές ελίτ είτε ψηφίζοντας γι' αυτές είτε σιωπώντας εμπρός στη δράση τους. Κι αυτή τη στιγμή, η πιο δυναμική ομάδα στην Ελλάδα, μετά την προσωρινή κατάδεση της ναζιστικής συμμορίας στη ρηχή της άβυσσο, είναι η ομάδα που περιστοιχίζει τον πρωθυπουργό. Άρα συνεχίζουμε γραμμή την πορεία του καϊκιού μας, ακολουθώντας την περιδίνηση μέσα στο μάελστρομ. Μέχρι να μας καταπιεί η δίνη και να ακουστεί μονομιάς ο κραταιός τριγμός των ξύλων που θα σπάζουν σαν πολλά κόκκαλα μαζί. Μέχρι να ολοκληρωθεί η μετατροπή της χώρας σε ένα, απέραντο, ενιαίο ερείπιο προς ιδιωτικοποίηση και τουριστική περιδιάβαση.
Δε θα προκαλέσετε εκλογές σχολιάζοντας στο facebook -- πιο φιλόδοξους στόχους δεν τους πιάνω καν στο στόμα μου.
Η λύση είναι γενική απεργία διαρκείας.
Υπάρχουνε διάφορα σοβαρά, θανατερά δηλαδή, θέματα στην επικαιρότητα: η ολοκληρωτική
καταστροφή της δημόσιας Υγείας, το τέλος της Παιδείας, οι αποσιωπημένοι αυτόχειρες, η ανεργία και η ανέχεια που γίνεται πείνα, το βάθεμα της πολιτικής και οικονομικής υποτέλειας, η συμμαχία παρανοϊκών και ημιφασιστών που κυβερνάει την χώρα. Και μπαίνεις κάθε μέρα στο διαδίκτυο (δε μιλάω για τους περίκλειστους χώρους, όσο ευρείς και αν τους έχει φράξει ο καθένας, των σοσιαλμήντια) και κάθε μέρα διαβάζεις κάτι το οποίο αναπαράγεται και σχολιάζεται μέχρι λιποθυμίας. Ο Τατσόπουλος. Η Βανδή, ο Κωστόπουλος. Αύριο κάτι άλλο. Όπως κάναμε και στα 2005, όπως γινόταν στα 1995 και από καταβολής Τσάο Αντέννα και Μπράβο Ρούλα. Συνεχίζουμε το παραζαλισμένο τρέκλισμά μας κουτουλώντας από στύλο σε ντουβάρι, από ντουβάρι σε φράχτη, από ευτέλεια σε ανοησία. Και μετά ξεχνάμε. Τα πάντα. Όλα γίνονται αφρός και σκάζουν. Μόνο που, βεβαίως, τώρα πια καιγόμαστε κανονικά. Οι περισσότεροι από εμάς, τουλάχιστον.
Και κάτι άλλο, στο πνεύμα του Μαραγκόπουλου και του Τσαλαπάτη: μέρος του παφλασμού που μας παρασέρνει μακριά από το καίριο και το αναπόδραστο, άρα το πραγματικά πολιτικό, δημιουργείται από τη γεννήτρια που ακόμη καταχρηστικώς αποκαλείται "διανοούμενοι", από τους καθεστωτικούς και οργανικούς παραγωγούς λόγου: γραφιάδες, σχολιαστές, δημοσιογράφους. Προτείνω λοιπόν να τους παύσουμε με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο: με το να πάψουμε να σχολιάζουμε ό,τι και αν παραγάγουν, όσο φρικώδες, ανάλγητο, διεστραμμένο ή στρεψόδικο, όσο ψευδές, αρχοντοχωριάτικο, αμαθές και καραμπλαζέ κι αν είναι. Στο κάτω κάτω, ή βρίσκονται εκτός πραγματικότητας ή, όπως λέει και η φαρμακερή λατινογενής εγγλέζικη λέξη, είναι απολύτως meretricious.
Κάποιοι λοιπόν από αυτούς ζούνε σε ένα ψευδοπλατωνικό σύμπαν όπου η κατ' όνομα δημοκρατία μας αποτελεί την απόλυτα ισορροπημένη λύση στο πολιτειακό και πολιτικό πρόβλημα, δηλαδή στη συνύπαρξη προσωπικού και συλλογικού, στην ισορροπία πυκνού πλούτου και αχανούς ανέχειας. Η ιδεατή αυτή δημοκρατία, που δεν είχε ούτε Καραμανλή (Κωνσταντίνο και Κώστα), ούτε Παπανδρέου (Γεώργιο, Αντρέα, Γιώργο), ούτε ξερονήσια, ούτε Μελίστα, μας γλύτωσε από τη βία της κομμουνιστικής αριστεράς και την απέραντη γκρίζα καφρίλα του υπαρκτού σοσιαλισμού. Παραμένουν εγκλωβισμένοι σε έναν κόσμο μικρών προνομίων και ιδανικής δημοκρατίας, μιας ιδεατής μεσότητος που μετεωρίζεται αναλλοίωτη και semper eadem, μιας εξιδανίκευσης του πολιτεύματος που είχαμε από το 1975 έως το 2010, μείον τον εθνικισμό, μείον την εκμετάλλευση, μείον τη διαφθορά και την οικογενειοκρατία, μείον τη σεμνή καταστολή κτλ. Γι' αυτούς σημασία έχει να περισωθεί το πολιτικό status quo, παρότι στον πραγματικό κόσμο το status quo πάει βαρίδι προς τον βυθό του αυταρχισμού, καταβυθιζόμενο μέσα από εξαθλίωση, νόμιμη βία και θάνατο. Έχουνε το ακαταλόγιστο μέσα στη βαθιά φονική αβελτηρία τους.
Οι υπόλοιποι παραγωγοί λόγου έχουνε προ πολλού αντιληφθεί πού βρίσκονται τα συμφέροντά τους: με τη νομιμότητα, απ' όπου και αν προέρχεται (ναι, βαρειά κουβέντα). Έχουν επιλέξει λοιπόν να υπηρετήσουν τα συμφέροντά τους όπως μπορούν. Άλλωστε, η οικονομική, η επαγγελματική και (ενίοτε) η πολιτική τους επιβίωση και ευποιία ταυτίζονται με αυτήν. Σχολιάζοντάς τους είναι σαν να σχολιάζει κανείς τα επίσημα ανακοινωθέντα ενός αποφασισμένου, ρωμαλέου και αγέρωχου εισβολέα: δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.
Τέλος, ας τελειώνουμε με το ακοίμητο βουητό πολιτικού σχολιασμού στα σοσιαλμήντια. Δε χρειάζεται άλλος σχολιασμός. Δεν πρόκειται να ξεμπροστιαστεί τίποτα και κανένας πια, πέρα από όσο ξεμπροστιάστηκε ο φονικός θίασος που κυβερνάει σε όσους έχει ξεμπροστιαστεί μέχρι στιγμής. Πέρασαν τρία χρόνια, παιδιά: δεν πρόκειται να κεντρίσετε τη συνείδηση της ΔΗΜΑΡ, ή άλλων καλών πασόκων, ή των καραμανλικών και κεντροδεξιών βουλευτών. Όπως δείχνει και η πορεία προς τον γκρεμό του ρεπουμπλικανικού κόμματος στις ΗΠΑ, δεν κυβερνούν οι πλειοψηφίες: οι πλειοψηφίες ακολουθούν δυναμικές ελίτ είτε ψηφίζοντας γι' αυτές είτε σιωπώντας εμπρός στη δράση τους. Κι αυτή τη στιγμή, η πιο δυναμική ομάδα στην Ελλάδα, μετά την προσωρινή κατάδεση της ναζιστικής συμμορίας στη ρηχή της άβυσσο, είναι η ομάδα που περιστοιχίζει τον πρωθυπουργό. Άρα συνεχίζουμε γραμμή την πορεία του καϊκιού μας, ακολουθώντας την περιδίνηση μέσα στο μάελστρομ. Μέχρι να μας καταπιεί η δίνη και να ακουστεί μονομιάς ο κραταιός τριγμός των ξύλων που θα σπάζουν σαν πολλά κόκκαλα μαζί. Μέχρι να ολοκληρωθεί η μετατροπή της χώρας σε ένα, απέραντο, ενιαίο ερείπιο προς ιδιωτικοποίηση και τουριστική περιδιάβαση.
Δε θα προκαλέσετε εκλογές σχολιάζοντας στο facebook -- πιο φιλόδοξους στόχους δεν τους πιάνω καν στο στόμα μου.
Η λύση είναι γενική απεργία διαρκείας.