Δεν έχουμε ποτάμια, δεν
έχουμε πηγάδια, δεν έχουμε πηγές, μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές, που
ηχούν, που ηχούν και που τις προσκυνούμε... Ήχος στεκάμενος, κούφιος, ίδιος με
τη μοναξιά μας, ίδιος με την αγάπη μας, ίδιος με τα σώματά μας... Και οι γάμοι
μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την
ψυχή μας... Βλέπουμε να φωτίζονται στο ηλιόγερμα σπασμένα ξύλα, από ταξίδια που
δεν τέλειωσαν, σώματα που δεν ξέρουν πια πώς ν' αγαπήσουν...
"Στο μεταξύ, η Ελλάδα ταξιδεύει... Ολοένα ταξιδεύει...