δημοψήφισμα, επαναφέρουν με πολιτικές αξιώσεις στο προσκήνιο τον λαϊκό παράγοντα. Η προχθεσινή απεργία ήταν κατ' ουσίαν πολιτική. Είχε ως αίτημα την ανατροπή του Μνημονίου και της κυβέρνησης του Μνημονίου. Οι κινητοποιήσεις θα συνεχιστούν εν όψει της ψήφισης του προϋπολογισμού στις αρχές Νοεμβρίου. Η εκβιασμένη ψήφος (ομερτά) των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ για το πολυνομοσχέδιο δεν διασώζει την καταρρέουσα κυβέρνηση. Σύντομα θα συρθεί σε εκλογές. Μακάρι να μην έχει προκαλέσει ανεπανόρθωτες ζημίες στον τόπο...
Σε μετωπική σύγκρουση με την κοινωνία, ανίκανος να ακολουθήσει με στοιχειώδη αξιοπιστία μια πολιτική με, έστω αχνές, "κόκκινες γραμμές", ο κ. Παπανδρέου αποδεικνύεται άχρηστος και για την εξυπηρέτηση των κυρίαρχων ταξικών συμφερόντων. Φεύγει σαν στυμμένη λεμονόκουπα. Ούτε οι τράπεζες ούτε ο ΣΕΒ τον εμπιστεύονται πια, καθώς με την πολιτική του τούς εκθέτει στον κίνδυνο να περάσουν εν μιά νυκτί σε ξένα χέρια. Άλλωστε με το πολυνομοσχέδιο και την προαναγγελθείσα κατάργηση των κατώτατων μισθών, η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ έχει εξαντλήσει την προσφορά της. Τώρα γίνεται βαρίδι για τη διαδικασία της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στη χώρα μας.
Η "σχέση εμπιστοσύνης" του πρωθυπουργού με την τρόικα περνάει κρίση, σε μια περίοδο μάλιστα που η γενικότερη κρίση και ύφεση απειλούν την ευρωπαϊκή σταθερότητα. Από αύριο ο πρωθυπουργός είναι αναγκασμένος να αναλάβει "πολιτικές πρωτοβουλίες", πριν τις αναλάβουν άλλοι, ακόμη και μέσα από το ΠΑΣΟΚ. Θα πρόκειται ασφαλώς για "πρωτοβουλίες" αντιλαϊκής έμπνευσης, που θα υπακούουν στον σχεδιασμό του παρασκηνίου για τη "Μεταπολίτευση ΔΝΤ". Η διαπλοκή διεκδικεί το μερίδιό της, όπως φάνηκε από τις συναντήσεις στο Μέγαρο Μαξίμου με τους μεγαλοεκδότες.
Η ορμητική επανεμφάνιση του λαϊκού παράγοντα, σε μια περίοδο διεθνών κινητοποιήσεων κατά του νεοφιλελευθερισμού και των Μνημονίων, ισχυροποιεί την απαίτηση για "μεταπολίτευση από τα κάτω". Δεν θα είναι ευθύγραμμη αυτή η διαδικασία. Σε μεγάλο βαθμό θα σφραγιστεί από την (ζητούμενη) ωριμότητα της αριστεράς να κινηθεί ενωτικά και με σεβασμό στις κοινωνικές αναζητήσεις και ανάγκες. Χωρίς νοσταλγία για ό,τι χάθηκε ανεπιστρεπτί. Με ικανότητα πολιτικής ενόρασης για τη διαμόρφωση εναλλακτικού πολιτικού σχεδίου. Με δημοκρατική αντίληψη, ικανή να συνθέτει και όχι να διαιρεί, να αντιμετωπίζει με όρους ιδεολογικοπολιτικής ηγεμονίας τις πολιτικές ευαισθησίες και ιστορικότητες, τις οποίες η κρίση σπρώχνει στην κόλαση της κοινωνικής και πολιτικής βίας.
Δυστυχώς η πικρή εμπειρία της Πέμπτης, με τις συγκρούσεις και τον άδικο χαμό ενός άνεργου οικογενειάρχη, δεν είναι μια παρένθεση που θα κλείσει σύντομα. Η κοινωνική απόγνωση θα μεγαλώνει. Προχθές είδαμε να πρωταγωνιστούν σε πράξεις βίας ακόμη και μεσόκοποι επαγγελματίες, ενώ το "μαύρο" μπλοκ είχε εντυπωσιακή μαζικότητα, πριν ξεσπάσει στους χουλιγκανισμούς.
Η πορεία για τη διέξοδο θα είναι μακρά. Χρειάζεται να σφυρηλατηθεί μια νέα λαϊκή ενότητα. Και ο χρόνος των κοινωνικών αντιδράσεων να συγχρονιστεί με τον επείγοντα χαρακτήρα των αναγκαίων πολιτικών ανατροπών. Δεν πρόκειται για "μικροαστική βιασύνη", αλλά για χρέος. Κάθε δυο γενιές συμβαίνουν όσα ζούμε σήμερα. Αν όχι σήμερα, πότε;