Πολλές φορές είναι απλά πρόβλημα συνεννόησης , αφού έχουμε συνδυάσει την πολιτική με τα κόμματα. Αλλά ακόμα και αυτός ο αποσαφηνισμός να γίνει, σε πολλούς υπάρχει μια απέχθεια για την ιδεολογία και τον πολιτικό λόγο.
Ο Μπρεχτ έλεγε πως "αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται". Αυτός που δεν παίρνει θέση σε όσα συμβαίνουν γύρω του είναι καταδικασμένος να αποφασίζουν άλλοι γι' αυτόν. Συγκεκριμένα, παίρνω πολιτική θέση σημαίνει ότι αυτό που υποστηρίζω έχει αντίκρισμα στην κοινωνία, στο μέλλον της και δεν είναι μια ατομικιστική πρωτοβουλία ή απλώς μια αντίδραση. Η λογική που διέπει το σύνολο των πολιτικών μας θέσεων είναι και η ιδεολογία μας, γιατί οι πολιτικές θέσεις ενός ατόμου έχουν μεταξύ τους, συνήθως, μια συνοχή.
Όταν, λοιπόν , κανείς υποστηρίζει πως δεν έχει ιδεολογία ( έστω κι αν είναι μια εντελώς προσωπική) , στην ουσία υποστηρίζει είτε πως είναι άβουλος - στερείται δηλαδή πολιτικών θέσεων - είτε πως είναι ανόητος ή καιροσκόπος, που μεταβάλλει την λογική συνοχή των πολιτικών του θέσεων συνεχώς.
Επειδή όμως όλοι, είτε το εκφράζουν είτε όχι, έχουν μια άποψη για ό,τι συμβαίνει γύρω τους είναι σχετικά ασφαλές να πούμε ότι ακόμα και οι πολέμιοι των ιδεολογιών έχουν μια δέσμη πολιτικών θέσεων που υποστηρίζουν ή θα ήθελαν να υποστηρίζουν.
Ο ισχυρισμός κάποιου, ότι δεν διαθέτει ιδεολογία, είναι παρόμοιος με το να ισχυριζόταν ότι δεν καταλαμβάνει χώρο. Ασυνείδητα και ακούσια τα κάνει και τα δύο, χωρίς να μπορεί να κάνει κάτι γι' αυτό. Το καλύτερο , λοιπόν που έχει να πράξει κανείς είναι να διαμορφώσει έτσι την ιδεολογία του και να αξιοποιήσει έτσι τον τόπο που πιάνει, ώστε να υπάρξει κάποιο όφελος για τον ίδιο και τους άλλους. Διαφορετικά παραμένει μια μαύρη τρύπα στην κοινωνία των ανθρώπων ή χειρότερα ένα βαρίδι στα πόδια όσων πάνε μπροστά.