Καταπίνοντας
άμμο;
Αν
έχω καταλάβει σωστά, παρ' ότι δεν διαθέτω τις υψηλές γνώσεις του υπουργού
Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου, αλλά και του υπόλοιπου Υπουργικού
Συμβουλίου (μεταξύ των μελών του οποίου και η κυρία Νταλάρα), ούτε διαθέτω τις
υψηλές οικονομικές γνώσεις της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ (και των άλλων
"προθύμων") μέλη της οποίας εναντιοδρομούν ως χαλκός ηχών και στο
τέλος υπερψηφίζουν ό,τι τους ζητείται, προκειμένου να επιβληθούν οι γαληνότατα
ατιμωτικές για έναν ολόκληρο λαό, λύσεις όχι εξόδου, αλλά βαθύτερης εισόδου
στην κρίση η οποία μαστίζει τον τόπο, χωρίς επίσης να διαθέτω την οξύνοια των
32 πνευματικών ταγών οι οποίοι υπέγραψαν ένα επαίσχυντο κείμενο για το οποίο θα
ντρέπονται κάθε φορά που η πραγματικότητα θα το ανακαλεί για τις ανάγκες της
συμπεραίνουσας μνήμης, χωρίς λοιπόν να έχω τέτοια υψηλά προσόντα, νομίζω ότι το
πράγμα με την κρίση (που ταχύτατα εξελίσσεται σε πολιτική κρίση) έχει ως εξής:
Όλοι
αυτοί που πασχίζουν για να σωθούμε (ημεδαπός παράγων από πρωθυπουργού έως
Δασκαλόπουλου και Δαμανάκη με το συμπάθιο, ου μην αλλά και Μανώλη Καψή θέ μου συγχώραμε),
αλλά και όλοι αυτοί που ευαρεστούνται να μας σώσουν (αλλοδαπός παράγων ή
οικονομικός και πολιτικός στρατός κατοχής) κάνουν ένα και μόνο πράγμα.
Αγοράζουν από εμάς το ακατέργαστο τελικό (την πρώτη ύλη) της φτώχειας που οι
ίδιοι δημιούργησαν και αφού μας πείσουν για την ενοχή μας, μας πωλούν την ίδια
μας τη φτώχεια ως κατεργασμένο προϊόν αδήριτης οικονομικής ανάγκης. Δηλαδή
ακολουθούν την πεπατημένη, παλιά, καλή συνταγή, την οποία δεν χρειάζεται να πας
στα πανεπιστήμια star για να τη μάθεις και στην οποία βασίζεται η επιτυχία του
ταξικού καπιταλιστικού συστήματος που γνωρίζει ιστορικά να επιτυγχάνει διά της
αποτυχίας του. Διότι απλούστατα γνωρίζει να αγοράζει φτηνά και να πωλεί ακριβά
το ίδιο προϊόν: τη φτώχεια.
Το
προϊόν της ταξικής καπιταλιστικής δημοκρατίας. Αυτή την τερατώδη μηχανή
παραγωγής ολοένα και περισσότερου, ολοένα και πιο αχαλίνωτου, ολοένα και πιο
φονικού πλούτου. Μόνο στη Μεσόγειο, από την αρχή του 2011 χάθηκαν 1.400 ζωές,
χίλιες τετρακόσιες ψυχές, άνδρες, γυναίκες, γέροντες, παιδιά, βρέφη, πάει
χάθηκαν για πάντα, επειδή το σύμπαν δεν συνωμότησε και τόσο καλά -σύμφωνα με
την ηλίθια φράση του ηλίθιου Πάολο Κοέλιο- ώστε να γίνει αυτό που
προσπαθούσαν??? να φτάσουν από τις ακτές της πολύπαθης Βόρειας Αφρικής στις
ακτές της παραδείσιας Ευρώπης. Βάλε και την παράκρουση των όπου γης πολέμων,
βάλε και τις σφαγές που όποτε γουστάρει επιδίδεται το Ισραήλ, βάλε και τους
κάθε λογής νεκρούς -θύματα των ανισοτήτων και της συνακόλουθης απελπισίας- το
αποτέλεσμα έχει την ίδια πηγή: παραγωγή πλούτου διά της παραγωγής φτώχειας. Και
τίποτε, προς το παρόν, δεν μοιάζει ικανό να ανακόψει αυτή την τερατώδη
φρενίτιδα.
Θα
μπορούσαμε να μιλήσουμε για εθισμό στη διάχυση βίας από την ασκούμενη πολιτική
(αν θέλουμε να μιλήσουμε για τα καθ' ημάς). Εθισμό στη βία των απολύσεων, στη
βία της περικοπής των μισθών και των συντάξεων, στη βία της βαραθρωμένης
παιδείας και του συστήματος Υγείας από τη μια και τη βία που έδωσε στις
τράπεζες εκατό δισ. ευρώ μέσα σε 2,5 χρόνια. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τον
εθισμό στη βίαιη προβολή μιας άλλης πραγματικότητας από τα Μέσα Μαζικής
Ενημέρωσης, τον εθισμό της πλειονότητας στην άγρια καταστολή των αστυνομικών
συμμοριών του σκυλοπνίχτη του "Σαμίνα" Χρήστου Παπουτσή, που άλλοτε
οδηγούν ανθρώπους σε προθανάτιο κατάσταση λόγω ξυλοδαρμού στο Νοσοκομείο και
άλλοτε -αφού τους δείρουν άγρια- νέα παιδιά στον Κορυδαλλό φορτωμένα με έωλες
κατηγορίες ή "δωρισμένα" σακίδια με μολότοφ, τις οποίες μόνο οι ταγοί
της ανεξάρτητης δικαστικής εξουσίας πιστεύουν.
Θα
μπορούσαμε ακόμη να μιλήσουμε για τη διάχυση βίας από τα ατιμώρητα σκάνδαλα,
από τη βία της αγωνίας για επιβίωση, από τη βία της ανεργίας, τη βία της
επαπειλούμενης ανεργίας, τη βία της υποταγής, της συνειδητής -κατά βάθος- άφεσης
στην παραπείθια των κομμάτων εξουσίας και των κολαούζων τους (κάθε υφής, μορφής
και πολιτικής υποστάσεως, ακόμη και τύπου "ανίκητης" φρασεολογίας),
θα μπορούσαμε τελικά να μιλήσουμε για τον εθισμό στη διάχυση βίας από τη βία
του συνολικού και σχεδόν μεταφυσικού εν κατακλείδι, φόβου. Όλα αυτά όμως είναι
αποτελέσματα. Που δείχνουν ότι το σύστημα επιτυχώς -και ανεπαισθήτως- σε
αποκλείει από τη δράση. Όσο καλές προθέσεις κι αν έχεις, σε περιορίζει σε ένα,
ας πούμε ιδεολογικό γκέτο δράσεως. Άρα και σε περιορισμένα φιλοσοφικά
συμπεράσματα τα οποία ακολούθως δεν γίνεται να μετατραπούν σε δράση. Αυτή είναι
η κινούμενη ακινησία που σαν την κινούμενη άμμο φέρνει τον κινούμενο πνιγμό: Η
αντίθεση στο σύστημα να μιλάει καταπίνοντας άμμο. Και να βουλιάζει υπέρβαρη από
τον ίδιο της τον εαυτό.
Την
ίδια στιγμή το σύστημα εξουσίας δρα επιτυχώς διότι δημιουργεί χώρο. Δηλαδή έχει
πεδίο σκέψεως. Άρα καταλήγει σε ολοένα και ταχύτερα συμπεράσματα τα οποία, ας
μην ακουστεί περίεργο, οδηγούν στη φιλοσοφία. Διότι το σύστημα διά της
ευρυχωρίας δράσεως συζητεί. Ο εχθρός του, διά της αντιθετικής αποδράσεως,
νομίζει ότι συμπεραίνει??? χωρίς να συζητεί αφού δεν έχει χώρο. Ο αντίπαλος του
συστήματος, μέσα στο ιδεολογικό του γκέτο, επιθυμεί. Το σύστημα πράττει. Άρα
διαπαιδαγωγεί. Και νικάει, αφού η επιθυμία από μόνη της δεν είναι δυνατόν να
δημιουργήσει γεγονός.
Γι'
αυτό και μόνο τον λόγο, οφείλουμε χάρες (και αναπόδραστη συμμετοχή) στο
αρτιγενές κίνημα άμεσης δημοκρατίας. Γιατί δημιουργεί χώρο. Δηλαδή κίνηση.
Δηλαδή πράξη. Δηλαδή συμπέρασμα. Δηλαδή διαπαιδαγώγηση. Δηλαδή εφικτή ουτοπία.
Αλλά γρήγορα. Γιατί τέτοια παράθυρα κλείνουν γρήγορα. Και θ' απομείνουμε πάλι
μόνοι, αναμασώντας την άμμο μας. Που -φυσικά- δεν είναι αμμουδιά.
Ας
μην αφήσουμε λοιπόν τον χυμό, να γίνει μάζα.