Στην αρχαία ελληνική μυθολογία το Κράτος ήταν η προσωποποιημένη άσκηση
της ωμής θεϊκής εξουσίας.
Το Κράτος, η Βία, ο Ζήλος και η Νίκη αναφέρονται από τον Ησίοδο στη «Θεογονία» ως αδέλφια, τέκνα της Στυγός και του Πάλλαντα .
Όλοι τους θεότητες, μόνιμοι συνοδοί, πιστοί υπηρέτες κι εκτελεστές του Δία, του απόλυτου εξουσιαστή θνητών και θεών.
Ο Αισχύλος στην τραγωδία του «Προμηθεύς Δεσμώτης» παρουσιάζει το Κράτος και τη Βία μετά τη διαταγή του Δία, να οδηγούν και να επιτηρούν τον Ήφαιστο ώστε αυτός-παρότι δε το θέλει-να δέσει τον Προμηθέα στα βράχια του Καυκάσου. Από τα λόγια του Κράτους είναι που ο θεατής πληροφορείται ότι ο Προμηθέας τιμωρείται επειδή έκλεψε τη φωτιά (γνώση) αψηφώντας τις διαταγές του Δία και την έδωσε στους ανθρώπους.
Η «αμαρτία» του είναι η αμφισβήτηση της εξουσίας του Δία, η ανατροπή της τάξης.
Το Κράτος συμπληρώνει: «ελεύθερος γάρ ούτις εστί πλήν Διός» (ελεύθερος δεν είναι κανένας, μόνο ο Δίας), το Κράτος απλά εφαρμόζει τις διαταγές και την εξουσία του Δία χωρίς καμία αμφισβήτηση.
Η δικαιοσύνη του Δία είναι για το Κράτος η μόνη δυνατή δικαιοσύνη. Το Κράτος είναι ανίκανο να αισθανθεί φιλία ή οίκτο, επειδή δεν έχει δικό του σύστημα αξιών εκτός αυτού που του έχει επιβληθεί από τον Δία.
Όπως βλέπουμε οι λεκτικές έννοιες δεν είναι τυχαίες στην ελληνική γλώσσα. Η Βία, αδελφή του Κράτους, τυφλοί υπηρέτες, εντολοδόχοι κι εκτελεστές της εξουσίας του άρχοντα θεών και ανθρώπων.
Το Κράτος, η Βία, ο Ζήλος και η Νίκη αναφέρονται από τον Ησίοδο στη «Θεογονία» ως αδέλφια, τέκνα της Στυγός και του Πάλλαντα .
Όλοι τους θεότητες, μόνιμοι συνοδοί, πιστοί υπηρέτες κι εκτελεστές του Δία, του απόλυτου εξουσιαστή θνητών και θεών.
Ο Αισχύλος στην τραγωδία του «Προμηθεύς Δεσμώτης» παρουσιάζει το Κράτος και τη Βία μετά τη διαταγή του Δία, να οδηγούν και να επιτηρούν τον Ήφαιστο ώστε αυτός-παρότι δε το θέλει-να δέσει τον Προμηθέα στα βράχια του Καυκάσου. Από τα λόγια του Κράτους είναι που ο θεατής πληροφορείται ότι ο Προμηθέας τιμωρείται επειδή έκλεψε τη φωτιά (γνώση) αψηφώντας τις διαταγές του Δία και την έδωσε στους ανθρώπους.
Η «αμαρτία» του είναι η αμφισβήτηση της εξουσίας του Δία, η ανατροπή της τάξης.
Το Κράτος συμπληρώνει: «ελεύθερος γάρ ούτις εστί πλήν Διός» (ελεύθερος δεν είναι κανένας, μόνο ο Δίας), το Κράτος απλά εφαρμόζει τις διαταγές και την εξουσία του Δία χωρίς καμία αμφισβήτηση.
Η δικαιοσύνη του Δία είναι για το Κράτος η μόνη δυνατή δικαιοσύνη. Το Κράτος είναι ανίκανο να αισθανθεί φιλία ή οίκτο, επειδή δεν έχει δικό του σύστημα αξιών εκτός αυτού που του έχει επιβληθεί από τον Δία.
Όπως βλέπουμε οι λεκτικές έννοιες δεν είναι τυχαίες στην ελληνική γλώσσα. Η Βία, αδελφή του Κράτους, τυφλοί υπηρέτες, εντολοδόχοι κι εκτελεστές της εξουσίας του άρχοντα θεών και ανθρώπων.