Αυτός όλος ο δυστυχισμένος κόσμος δεν μπορεί να δει μακροπρόθεσμα τα σχέδια των
αφεντάδων. Πότε έχουν υπολογίσει να κάνουν επενδύσεις και με ποιους όρους, πότε
θα πουλήσουν το κρατικό πλούτο ή αν θα τον αξιοποιήσουν, δεν έχουν καν
εμπιστοσύνη πως τα πλάνα των μεγάλων πολυεθνικών και των τραπεζών υπάρχουν
σχέδια που να χωράνε όλοι. Και το πιο πιθανό είναι πως σ΄αυτά τα πλάνα οι
περισσότεροι θα περισσεύουν και θα αποβληθούν προς νέους υπονόμους.
Αυτή
είναι η πραγματικότητα που δεν επιδέχεται φιλοσοφίες με το ουίσκι στο χέρι,
διανόηση με απαλή μουσική κι αναμένο τζάκι, αναζητήσεις υπαρξιακού χαρακτήρα σε
παλαιές βιβλιοθήκες και αγορά αντικερί για να γίνει πιο κουλ το παλατάκι μας.
Αυτή η πραγματικότητα δεν είναι η επίσκεψη στο ουζερί της παρακμιακής συνοικίας
κάποιο βράδυ με το τζιπ για να εμπνευστούμε από το περιθώριο και να το παίξουμε
βλάκες που καίνε αμόλυβδη αντί για απλή. Αυτή η πραγματικότητα είναι μια ζωή
που δυστυχώς όταν τη ζεις δεν έχεις και πολλά περιθώρια για φιλοσοφίες και
γίνεσαι εκ νέου εκείνο το θηρίο που θα ολοκληρώσει το τρόπο του με δυο μόνο
τρόπους, είτε σκοτώνοντας κάθε εχθρό, είτε απλά υποκύπτοντας και πεθαίνοντας
στην απόλυτη ανωνυμία.
Ξέρετε
ποιο είναι το κακό τελικά? Αυτό που ήταν πάντα. Υπάρχει εκτός από την εξουσία
κι ένας ολόκληρος κόσμος ο οποίος περιλαμβάνει ιδεολόγους, αριστερούς ή όχι,
που έχουν φτιάξει ένα κόσμο βγαλμένο από τις σελίδες των βιβλίων τους που ούτε
τσάπα πήραν ποτέ στο χέρι, ούτε λερωμένες λεκάνες καθάρισαν, ούτε έβγαλαν
κάλους από την ορθοστασία, ούτε γέμισαν τα πνευμόνια με δηλητήρια, ούτε έβγαλαν
τα μάτια σε κάποιο βελόνι επάνω, ούτε έζησαν σε σκοτεινά και υγρά υπόγεια, ούτε
νοιάστηκαν ποτέ αν την επόμενη θα έχουν ένα κομμάτι ψωμί να φάνε, οπότε όλοι
αυτοί έχουν μάθει να παπαγαλίζουν υπέροχα.